Ακρωτηριασμός  Χωρίς Αναισθητικό

Ύστερα... ένιωθα τόσο κενός που δεν ήθελα λέξη να βγάλω λέξη να γράψω για αυτην την φαρσοκωμωδία την οποια εγώ ο ίδιος επέλεξα να είμαι το κεντρικό της πρόσωπο... Όχι δεν έπαιξα, όχι Δεν χόρεψα πάνω στα βράχια... λύγισα μετά το 101km, όλα ήταν βαφτισμένα μέσα στον πόνο.. κάθε βήμα μου, κάθε ανοιγόλκλιμα των βλεφάρων μου ένιωθε τις σουβλιές από τους πόνους στα βήματα μου, ο αγώνας από θρίαμβος μετατράπηκε σε τραγωδία... μετατράπηκε σε αγώνα ΜΗ εγκαταλείψεως... σε Διαδρομή με στόχο τον τερματισμό... "Ακρωτηριασμός  Χωρίς Αναισθητικό"  <--- αυτός θα ήταν ένας τίτλος που θα ταίριαζε στο συναισθημα μου...  δεν υπήρχαν αυτή την φορα παιχνίδια με νεράιδες είχαν φύγει όλες... Φρικτοί πόνοι αγκάλιαζαν τα σκέλια μου, μια μυστική άυρα γύρο τους με γείωνε με το προπαρτορικο μας αμάρτημα... Η ζωή μέσα από τον πόνο προέρχεται......  Όλα ισως να είναι στο επίπεδο του μεταφυσικού αλλα το μυαλό μας παίζει πολλές φορες παίχνιδια με την πραγματικότητα...

Το Βουνό Μεταφυσικό και μελαγχολικό και καταθλιπτικό, γύρο μου ψιλά δέντρα, με το  ποτάμι μέσα στο Διαβολόρεμα... να έχεις πόδια  να τρέχεις, να πηδάς και να κανεις σάλτους, πάνω από τις πέτρες, να σε φτάσουν στη Ζαρκαδιά αλλά να είσαι καταδικασμένος αλυσοδεμένος με μολύβδινη σφαίρα και να βραδυπορείς απίστευτα λόγο των πόνων.... μέσα στο δασος της Οξίας οι αναβάσεις να είναι κάπως καλύτερες,  αλλα του Θεολόγου ούτε και ο ίδιος ο Θεός δεν την είδε τέτοια ανάβαση.... Οι Κατηφοριές όμως να είναι δυσκολότερες από όλες τις προσπάθειες... Τελευταία ανάβαση του καταρράκτη και έπειτα 8km χωματόδρομου, ελάχιστα ανηφορικού.... 8Km σε .... 2 ώρες και μετά ο τερματισμός... και μετά σιωπή...