Taygetos Teaser : Ταΰγετος

Καλησπέρα...

Από εδώ θα διαβάζεται τις εμπειρίες μου για το ορεινό τρέξιμο καθώς και τις προπονήσεις μου.


Wednesday, March 07, 2012

Ψάθα - Αλεποχώρι 100Km



Έχουν περάσει περίπου δυόμισι εβδομάδες από τον αγώνα τις Ψάθας. Ήταν ένας αγώνας λυτρωτικός για μένα. Νιώθω ότι μου έφυγε ένα βάρος από τις πλάτες μου αφού η προηγούμενη μου απόπειρα το 2008 στο Μαραθώνα είχε λήξει μέσα σε 12:30 ώρες περίπου σε σύγκριση με το 9:56 που έγινε φέτος. Ένα "βάρος" γιατί είχα ένα μικρό στόχο να σπάσω το 10:30 στα 100 χιλιόμετρα διότι αποτελεί όριο πρόκρισης για το Σπάρταθλον. Το όμορφο είναι ότι όχι μονο ένας αλλά 5 Σπαρτιάτες πέτυχαν αυτό το δύσκολο όριο για πρώτη φορά στα χρονικά. Γενικά το είχα άγχος αυτόν τον αγώνα γιατί  δεν συνηθίζω να τρέχω ασφάλτινους αγώνες εκτος από την Κλασσική διαδρομή. Είχα και ένα διάστρεμμα στον αστράγαλο που με άφησε έξω από τον Νοέμβριο, μαζί με μια μεγάλη περίοδο "ελαιομαζεματος" η προπονήσεις μου ήταν άναρχες και γενικά δεν είχα πολύ χρόνο μπροστά μου να είμαι έτοιμος. Πρέπει να είχα κάνει περίπου  434 χιλιόμετρα σε ένα διάστημα δυόμιση μηνών πριν τον αγώνα στην ψάθα που είναι  λίγα για τον αγώνα αυτόν. Γιαυτό και είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τον παραπάνω χρόνο. Νιώθω ότι ο αγώνας αυτός βγήκε πιο πολύ λόγο εμπειρίας μου σε μεγάλης διάρκειας αγώνες παρά την φυσική μου κατάσταση η οποία θα μπορούσε να ήταν λίγο καλύτερη.


ο Αγώνας μου άρχισε αργά με ρυθμό 5:30min/km με αποτέλεσμα να κόβω οποτε το ρολοι μου έδειχνε την παραπάνω ένδειξη και  προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι έπρεπε να πηγαίνω με 6:00 λεπτά το χιλιόμετρο όμως  τα πρώτα 50 χιλιόμετρα (πάνω κάτω) μαζί με τις στάσεις ήταν σε αυτόν τον ρυθμό... Από τα 50 χιλιόμετρα και μετά ίσως και στα 60 με βρήκε ένας μικρός τοίχος και ο ρυθμός άρχισε να πέφτει στα 5:45 με 6:00 και 7:00 πολλές φορες εάν παρεμβαλόταν κάποια στάση... όμως από το 80 χιλιόμετρο και μετά άρχισα να νιώθω λίγο καλύτερα με αποτέλεσμα το τελευταίο δεκάρι να το κάνω αρκετά γρήγορα σε 53 λεπτά, με το πέρασμα μου στο 99 χιλιόμετρο σε 4:42... Γενικά μπορεί να πήγαινα λίγο αργά αλλα δεν ήθελα καθόλου να το διακινδυνέψω με αποτέλεσμα στο τέλος είχα κάποιες δυνάμεις. Αφότου τελειωσα η θάλασσα ήταν τόσο ήρεμη και ωραία που δεν δίστασα να μπω μέσα στο νερό για πιο γρηγορη αποκατάσταση των μυών... Ο αγώνας αυτός δεν έχει καμια σχέση με κάποιον αγώνα μεγάλης διαρκειας στο βουνό  έχει μεγαλύτερη μονοτονία και πίεση από άποψη χρόνου... Τα πόδια κουράζονται σε μεμονωμένα σημεία ενώ στο βουνό δουλεύει ολόκληρο το σώμα στην κίνηση σου σε ορεινό πεδίο.
  Συγκεκριμένα για τον αγώνα πιστεύω ότι οι σταθμοί κάθε 2.5 χιλιόμετρα βοηθάνε πολύ τους αθλητές αλλά συνάμα πιστεύω ότι ένας  αγώνας 100 χιλιομετρων δεν πρέπει να βγαίνει ΧΩΡΙΣ τουλάχιστον  δυο με τρεις μπουκιές από μαγειρευτό φαγητό η κάποιο sandwich(μπλιάχ). Το στομάχι είναι οριακά με τις τροφές και τα ισοτονικά στους σταθμούς. Το πολύ θετικό ήταν ότι σε Κάθε σταθμό είχαν αλατόνερο που με βοήθησε παρα πολύ... Σε πόλους ορεινούς αγώνες θεωρούν ότι τα πατατάκια υποκαθιστούν το αλατόνερο και αναγκάζομαι να περνώ μαζί μου δικό μου αλάτι.
Ήταν μια ευκαιρία να δω και άλλους συναθλητές που βλέπω σε άλλους ορεινούς αγώνες...