My Rodopi Ultra Trail 2011

Το ταξίδι μου άρχισε από την τετάρτη το απόγευμα από Σπάρτη όπου και διανυκτέρευσα στο σπίτι του Νίκου από όπου και ξεκινήσαμε (πέμπτη) μαζί για ΡΟΔΟΠΗ μαζί με τους Mάκη Βενέζη, και Θέμη Αγγελόπουλο.Φτάσαμε στη Χαϊντού περίπου το απόγευμα ενώ το κεφάλι μου από το ταξίδι ήταν καζάνι. Στο ταξίδι όλο και έπαιρνα κάποια Βιταμίνη C αναβράζον μην αρρωστήσουμε ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ενόψει του αγώνα.Με το που φτάνουμε πηγαίνουμε για αριθμούς, φαγητό, και μετά προετοιμασία των πραγμάτων μας για των αγώνα.
 Εκκίνηση ------------> 3, 2, 1, Μπαμ!!!

Ούτε που το είχα καταλάβει ότι ξεκινούσαμε(ο ύπνος όμως είχε κάνει την δουλειά του και ο πονοκέφαλος είχε περάσει)

Είμαστε μέσα σε σκοτεινό χωματόδρομο τώρα ελαφρά κατηφορικό, σε κάποια φάση βλέπω τον Νίκο Πετρόπουλο να σταματάει και να ψάχνει για κάτι, ακούω τους υπόλοιπους (αστειευόμενοι) να λένε ότι αρχίζει να σκορπάει από τώρα :). Συνεχίζω παρακάτω συναντάω τον Ανδρέα Καμαριανάκη δυνατός αθλητής και μου λέει “να ξέρεις ότι ένα πεντάλεπτο διαφορά στην αρχή μπορεί να σου στοιχίσει όλον τον αγώνα στο τέλος” σοφό αυτό, έτσι και έκανα και το πήγα “κάπως” πιο αργά στην αρχή. Μέσα στο σκοτάδι νιώθω άνετα, δεν κάνει κρύο, και πηγαίνω με ένα άνετο ρυθμό. Συναντώ πάλι τον Νίκο και τον Αθανασόπουλο και πηγαίνουμε μαζί κάποια κομμάτια έπειτα θυμάμαι και τον Μάκη σε κάποια κατηφόρα (μάλλον στο Θεολόγο πηγαίναμε μαζί). Φτάνουμε μαζί με τον Νίκο στη Ταλία, έχω εξοπλιστεί με μαύρες σακούλες σκουπιδιών τις οποίες φοράω σαν μανίκια από παντελόνια και τα κρατάω από τα κορδονάκια τους δούλεψε πολύ καλά, τα πόδια στεγνά. Αρχίζουμε μαζί με Νίκο και τους υπόλοιπους να πορευτούμε προς Πρασινάδα. Από εδώ και πέρα δεν πρέπει να είδα ξανά τον Νίκο(φαίνεται ότι ξεκίνησε με σύνεση και όχι σαν αστραπή). Λίγο πιο πάνω από το σιδερένιο γεφυράκι στις 2:30 ώρες περίπου πίνω ένα Recovery drink και συνεχίζω προς την Πρασινάδα. Λίγο πριν την Πρασινάδα έχει ένα σημείο γεμάτο με λάσπη και εδώ πάλι οι σακούλες έκαναν την δουλειά τους. Φτάνω Πρασινάδα και δεν με πιάνουν ΠΟΛΥ οι βιασύνες, γεμίζω τον ασκό και βγάζω το Mica jacket που είχα μαζί μου, τρώω ένα sandwich που πάει κάτω μετά βίας και συνεχίζω με σύνεση την ανηφόρα προς την Σιλλη. Εδώ πηγαίνουμε για λίγο παρέα με τον Δεσποινιάδη. Στο κατήφορο προς Σιλλη αρχίζει και δημιουργείται ένα ωραίο γκρουπάκι (Τρούπης, Αθανασόπουλος, Βενέζης) το οποιο και ακολουθώ. Στη Σιλλη σταματάω για λίγο νερό και τους χάνω για λίγο, ενώ στην κατηφόρα της Οξιάς κατεβαίνουμε μαζί με τον Αθανασόπουλο λίγο πιο γρήγορα αλλά προσέχοντας κάθε μου βήμα να είναι μαλακό(όσο γίνεται). Φτάνω στη Ζαρκάδια μετά από 5:40 ωρες τρώω μετά βίας ένα sandwich, γεμίζω τον ασκό με νερό και ισοτονικό. Εκεί μου λέει ο Λεωνίδας εάν θέλω να συνεχίσω μαζί με το γκρουπάκι, και του λέω ότι θα συνεχίσω με το ρυθμό μου. Ο Δεσποινιαδης έχει είδη φύγει από την Ζαρκαδιά. Ξεκινάω από την Ζαρκαδιά μετά από 10 λεπτά, και αρχίζω να ανεβαίνω τις ανηφόρες με τα μπατόν πλέον. Το μπροστινό γκρουπάκι είναι καλο στις αναβάσεις και κάνω κόπο να τους φτάσω... Τρέχουμε κάποια κομμάτια χωματόδρομου μαζί και μπαίνουμε μέσα στο δάσος πριν την τρίτο σταθμό όπου θα φάμε ΚΑΝΟΝΙΚΟ φαγητό πλέον. Έχω αρχίσει και κουράζομαι, (πιο πολύ πιστεύω από το ταξίδι της προηγούμενης μέρας) αλλά αντέχω, μένουμε και από νερό αλλά ευτυχώς βρίσκουμε μια πηγούλα και γεμίζουμε. Άλλωστε σε μερικά χιλιόμετρα φτάνουμε στο Κρουσοβο. Εχω σκεφτεί πριν φτάσω στον σταθμό τι θα κάνω 1) αλλαγή μπλούζας 2) αλλαγή κολάν 3) αλλαγή καλτσών+βαζελίνη όπως και κάνω. Μας λένε στον σταθμό ότι ο Νίκος είναι πρώτος ενώ στον σταθμό βλέπω τον Δ. Δεσποινιάδη άνετο μετά από λίγο φτάνουν στο Κρούσοβο ο Ζιαμπάρας και η Λώρα από όσους μπορώ να θυμηθώ. Εγώ τρώω μια κρεατόσουπα μάλιστα πίνω 2 κυπελλάκια μαζί με ότι άλλο τραβούσε ο οργανισμός μου. Τα παιδιά έχουν είδη φύγει και ξεκινάω δυο λεπτά αργότερα. Παρόλα αυτά είναι καλοί στην ανάβαση και τους χάνω. Στη Ζαγκραντένια συναντάω τον Αντρέα Καμαριανάκη τραυματισμένο στο πλευρό από πτώση πάνω σε δέντρο όπως μου είπε, αδυνατώντας να συνεχίσει από τους πόνους. Συνεχίζω τον άχαρο χωματόδρομο βαθιά μέσα στη νύχτα όπου ανοίγω τον φακό... ενω σταματάω να πάρω ένα recovery drink. Να σου και η Λώρα όπου με περνάει με έναν άλλον αθλητή, μετά από λίγο όταν μπαίνουμε στο μονοπάτι έχει σταματήσει να βάλει πιο ζεστά ρούχα και συνεχίζω... συναντάω κάποια παιδιά το (Χρήστο και τον Θανάση) που έχουν δηλώσει σαν ζευγάρι και συζητούν για την αποχώρηση από τον αγώνα. Το δικό μου γκρουπάκι πουθενά. Σε κάποια φάση αρχίζει μια ατέλειωτη κατηφόρα όπου την πηγαίνω αρκετά γρήγορα όπου προς έκπληξη μου συναντάω τον Μπαμπατσο μέσα στο ρέμα με τις πολλές πέτρες.

Έχω ένα μικρό φόβο γιατί παρακάτω στους χωματόδρομους χάθηκα πέρσι. Βλέπω μπροστά μου ένα [Χ] και γυρνάω κατευθείαν και κάνω αριστερά όπου στο τέλος του χωματόδρομου ξανά πετυχαίνω τον Τρούπι, Βενέζη, και Αθανασόπουλο, όπου πηγαίνουμε μαζί μέχρι και τον τέταρτο σταθμό Γιουμουρλου. Έχω τσαντιστεί ΠΟΛΥ γιατί μου είπαν ότι από το Πυραμιδακή μέχρι τι Γιουμουρλου είναι 10 χιλιόμετρα και είναι 14!!!!! Εκεί μας καλύπτουν με κουβέρτες και τρώμε κριθαράκι με κεφτέδες εγώ τρώω 2, μαζί με ότι άλλο βρω. Τα παιδιά ξεκινάνε εγώ κάθομαι λίγο στη φωτιά και τους προλαβαίνω παρακάτω. Έχουμε πιάσει μάλλον έναν γρήγορο ρυθμό και τα παιδιά κόβουν για λίγο γιατί τους έρχεται το φαγητό πάνω. Μετά από λίγο αρχίζουν πάλι να τρέχουνε αλλά εγώ πλέον δεν μπορώ να ακολουθήσω τον ρυθμό τους στο χωματόδρομο. Και επιλέγω να πάω με τον ρυθμό μου. Προς Άλικοι τους βλέπω από μακριά, αλλά έχουν φύγει όταν φτάνω στον σταθμό, εκεί ζεσταίνομαι λίγο στη φωτιά, με βοηθάνε τα παιδιά του σταθμού και ξεκινάω άλλη μια προσπάθεια μέσα στο βαθύ σκοτάδι, να φτάσω τα παιδιά. Εδώ αρχίζω και κουράζομαι, τα πόδια να είναι πιασμένα λίγο. Στο Μέγα ρέμα είμαι μόνος μου και τα παιδιά τα συναντάω αρκετά πιο κάτω όπου και πάλι πιάνουν έναν καλό ρυθμό και τους συναντάω μόνο πλέον στους ενδιάμεσους σταθμους. Εκεί ξαπλώνω αυτόματα πάνω στους ξύλινους πάγκους για 2-3 λεπτά και σηκώνομαι και συνεχίζω. Το κομμάτι αυτό είναι το πιο ωραίο για τρέξιμο αλλά μέσα στο βράδυ και μέσα στο κρύο και μόνος είναι αρκετά σκληρό. Φτάνω Ζαρκάδια γύρο στις 21:50 ωρες. Όπου φέτος έχει και μια υπέροχη σκοινί για τους αθλητές όπου βρίσκω τα παιδιά μέσα να τρώνε. Αποφασίζω να αλλάξω πάλι κάλτσες, κολάν, μπλούζα, και να ελαφρύνω το σάκο μου, και τρώω ύστερα. 

Τα παιδιά έχουν φύγει εδώ και 13 λεπτά. Ξεκινάω για την ανηφόρα τις Οξιάς εδώ είναι ακόμα νύχτα, δεν νιώθω και πολύ καλά αλλά εδώ αρχίζουν να κλειδώνουν τα πόδια μου δεν μπορώ πλέον να τρέξω άνετα τις κατηφόρες προς Σίλλη. Σφίγγω τα δόντια, και φτάνω Σίλλη σε 24.04 ωρες. Εχει αρχίσει να ξημερώνει και να ζεσταίνει κορμί μου. Από την Σιλλη είναι κάτι λιγότερο από 5 χιλιόμετρα η Πρασινάδα και αρχίζω την ανάβαση και μετά τον κατήφορο προς το χωριό όπου προς έκπληξη μου ήταν αρκετά γρήγορη η κατάβαση. Στο χωριό με περιποιούνται και πίνω μια σούπα. Αλλά επειδή δεν νιώθω πολύ καλά ενεργειακά τρώω μερικά φρούτα. Ξεκινάω και περνώ ένα μήλο μαζί μου όπου το τρώω στο δρόμο. Περνάω το cp-Μύλος-2 σε 26:59 ώρες και συνεχίζω. Έχω συγκεντρωθεί στην ανηφόρα του Θεολόγου που δεν έρχεται με τίποτα. Είμαι πλέον στον χωματόδρομο στην Ταλία έχω κάνει αρκετές στάσεις για να φτιάξω τον σάκο μου και περπατάω πλέον. Από πίσω μου έρχεται ο Αθανασίος Κολέτσιος όπου δουλεύει πολύ καλά τα μπατόν και με προσπερνάει. Το σημείο αυτό είναι κομβικό για τον αγώνα μου και την έκβαση του. Γενικά έχω ταλαιπωρηθεί όλο το βράδυ, αρχίζουν και κλειδώνουν τα πόδια μου, και χάνω ενέργεια. Συγκεντρώνομαι και αρχίζω να χρησιμοποιώ τα μπατόν γρήγορα μέχρι να φτάσω στην Αρχή του Θεολόγου. Από τον Κολετσιο απέχω στο cp-23 3 λεπτά ένω από τον (Τρούπι, Αθανασόπουλο, και Βενέζη) 20 λεπτά. Φτάνω στην αρχή του Θεολόγου και αρχίζω επιθετικά στην ανηφόρα όπου πρέπει να με πήρε 51 λεπτά για να φτάσω μέχρι πάνω. Εκεί ξεκουράζομαι για πολύ λίγο και ζητάω να μου βάλουν ψυκτικό στα πόδια μου. Εδώ πίνω και το πρώτο τζελάκι του αγώνα... Δοκιμάζω λίγο την κατηφόρα όπου εάν και πονάω σφίγγω τα δόντια και την τρέχω. Λίγο πριν τις τραβέρσες του καταρράκτη συναντάω τον Θανάση που δυσκολεύεται στις κατηφόρες λόγο γονάτου. Τον προσπερνάω και αρχίζω την ανάβαση μέχρι το παρκιν. Το κομμάτι από Θεολόγο-2 μέχρι Λειβαδίτη-2 βγαίνει σε 39 λεπτά. Βγαίνω στο παρκιν, και μαζεύω τα μπατον μου. Εδώ βάζω ένα δεύτερο στοίχημα με τον εαυτό μου για να το κάνω κάτω από 32 ώρες. Κοιτάω το ρολόι μου και δείχνει εάν θυμάμαι καλά 30:45.
 Είχα πει στον Αντρέα Καμαριανάκη ότι θα προσπαθούσα να το τρέξω όλο στην επιστροφή. Το πρώτο χιλιόμετρο εδώ βγαίνει στο 7:35min/km ένα τα υπόλοιπα 5 πάνω από 10:00min/km (ελαφριά ανηφόρα με σακίδιο στην πλάτη) εδώ περπατάω νομίζω το έκτο χιλιόμετρο ενώ το τελευταίο το τρέχω, μια, δυο, τρεις, στροφές τίποτα, αλλά έχω το gps ενεργό και ξέρω ότι φτάνω. Διακρίνω μια σκεπή στο αχνό φως και αρχίζω να τρέχω πιο γρήγορα σαν φως τερματίζω σε 31:54 κάτω από 32 ώρες. Κόβοντας την κορδέλα 2 φορές :), ο Λάζαρος μου δίνει το μετάλλιο και με επιβραβεύει με μια αγκαλιά, χαίρομαι πολύ που τερμάτισα στο φως και όχι στο σκοτάδι όπως πέρσι... άλλωστε από το σκοτάδι στο φως... όπως διάβασα κάπου... 

συμπεράσματα:

1) Ο χρόνος είναι λογικός για τις δυνατότητες και για τις προπονήσεις που έχω κάνει.

2) Κλείδωσαν ξανά τα πόδια μου έστω και λίγο. 

3) Η Σήμανση ήταν ΠΟΛΥ καλύτερη από πέρσι.

4) Τα φαγητά πολύ καλύτερα από πέρσι.

5) Πολύ καλύτερη Οργάνωση από πέρσι.

6) Η ζωντανή αναμετάδοση τον αποτελεσμάτων δούλεψε άψογα.

7) Φέτος ένιωσα για πρώτη φορά ότι έτρεξα πραγματικά τον αγώνα.

8) Χάρηκα που κατόρθωσα και έτρεξα μερικά κομμάτια με τους Δ.Τρούπι, M.Βενέζη, και Λ.Αθανασόπουλο.

9) Νομίζω ότι εάν θέλει κάποιος να ζήσει την ΑΠΟΛΥΤΗ και ΠΙΟ σκληρή περιπέτεια σε αγώνα βουνού μπορεί να δοκιμάσει το ROUT αλλιώς μπορεί να πάει για Ψάρεμα... :)