Olympus Mythcal Trail 2012 Post race Report

Συνοπτικά ο Αγώνας είναι 100 χιλιομετρων με +7000 υψομετρικής, και έκανα 21 ώρες και 57λεπτά. Αποτελέσματα από τον Αγώνα μπορείτε να βρείτε εδώ .

Μετά από περίπου 4 εβδομάδες "Tapering" ένιωθα λίγο σκουριασμένος και δεν είχα όρεξη γενικά για τον Ultra του OMT.

Ξεκινήσαμε 3 αθλητές από την νότια Eλλάδα Εγώ, ο Σταύρος Σταυροπουλος και ο Βαγγέλης Μπάκας και φτάσαμε στο Λιτόχωρο την πέμπτη το απόγευμα. Ο χρόνος αναμονής μέχρι την εκκίνηση τα ξημερώματα του Σαββάτου μου έσπαγε τα νεύρα. Οι τελευταίες ετοιμασίες στο drop bag, και στον εξοπλισμό το βραδάκι της παρασκευής, και βρεθήκαμε στα λεωφορεία,  που θα μας πήγαιναν στο ΔΙΟΝ που είναι στα 0 μετρα από την θάλασσα. Στην εκκίνηση όλοι ήταν έτοιμοι με τις στολές τους  και τον ειδικό εξοπλισμό τους. Εγώ δεν είχα και ιδιαίτερη όρεξη να τρέξω έναν ultra μάλλον έφταιγε ότι το Tapering μου ήταν πολύ μεγάλο περίπου 4 εβδομάδες...

10,9..3,2,1 και Φύγαμε... περίπου 140 Αθλητές...  Άρχισα ιδιαιτερα αργά, δεν ήθελα να πιεστώ καθόλου από την αρχή. Η Λώρα έφυγε σαν βέλος μπροστά, και από εκείνο το σημείο και μετά δεν την ξαναείδα... Λίγο πριν μπούμε στο μονοπάτι σταμάτησα σε μια πηγή να γεμίσω το ένα μου παγούρι με νερό. Στο πρώτο check point ήμουν 52ος, ενώ ο Σταύρος και ο Βαγγέλης ήταν πολύ μπροστά για να μην πέσουν πάνω σε συνωστισμένο κόσμο στο αρχικό στενό μονοπάτι του Ολύμπου... Μετά το έκτο χιλιόμετρο όπου αρχίζει το μονοπάτι, έβγαλα τα "καλά" μου raid light (μπατόν), τα οποια με βοήθησαν πάρα πολύ. Άρχισα χωρίς υπερβολές να περνάω κόσμο ήρεμα και ωραία χωρίς να κουράζομαι, προσπαθούσα να κρατήσω έναν σταθερό ρυθμό. Ο πρώτος κανονικός σταθμός ήταν η (Κορομηλιά) στο ενδέκατο  χιλιόμετρο. Εδώ είχε ακόμα και καρπούζι και ισοτονικά και νερό... Στο σημείο αυτό χωρίς πολύ προσπάθεια ήμουν 34ος... ο στόχος μου ήταν να φτάσω τον φίλο μου τον Σταυρο... Μετά την Κορομηλιά, ο επόμενος στόχος ήταν η Πετρόστρουγκα... στο 16ο χιλιόμετρο. Τα μπατον το βραδυ με βοηθάνε πολύ, αλλα και ο ελαφρύς εξοπλισμός, μου επιτρέπουν να κινούμαι άνετα και συνεχίζω να περνάω κόσμο. Φτάνω στο δεύτερο καλο σταθμό( Πετρόστρουγκα) στη 32η θέση και τρώω ένα sandwich στα γρήγορα και γεμίζω με την (σκόνη ισοτονικού) που προσφέρανε σε κάθε σταθμό. Στη πετρόστρουγκα βλέπω για πρώτη φορα τον Σταύρο Σταυροπουλο με τον Δημήτρη Τρουπί, αυτοί φεύγουν ενώ εγώ κάθομαι για λίγο... Έπειτα από εκείνο τον σταθμό έχει μια πολύ γερή ανηφόρα λίγο πριν βγείς στο οροπέδιο... Στο σημείο αυτό λοιπών, φτάνω τον Σταυρο με τον Δημήτρη(όπου έχουν αποφασίσει να το πάνε μαζί), εκεί κάπως κόβω και πάμε όλη την ανηφόρα μέχρι το οροπέδιο μαζί... Στο σημείο αυτό αρχίζει και ξημερώνει και οι εικόνες είναι απίστευτες... 

Ξημερώματα από το βουνό των θεών.

Κάποια στιγμή πριν το οροπέδιο(4ος σταθμός ΚΜ-16) μπερδευόμαστε λίγο και παίρνουμε το μονοπάτι που σε πάει προς το πάνω καταφύγιο, το συνειδητοποιούμε, και αλλάζουμε ρου νωρίς... Φτάνουμε πλέον και οι τρεις.. στο σταθμό του Οροπεδίου σε 3 ώρες και 9 λεπτά ενώ η θέση μου εκείνη την στιγμή είναι 25η... ενώ η συνολική υψομετρική   είναι 2800 μέτρα. Στον Σταθμό είναι ο Ηλίας Μπάκας ο οποιος μας εμψυχώνει χτυπώντας κάποιες κουδούνες ενώ υπάρχει πολύς κόσμος που μας βοηθάει. Ο Λουκάς ο Πρατιλας με βοηθάει προσωπικά και μου ετοιμάζει τα παγούρια!!!, ενώ η ζεστή σούπα του Μιχάλη Στύλλα είναι απίστευτη από ενεργειακής άποψης. Στο σταθμό βλέπουμε και την Νέλλη που είχαμε γνωρίσει στο Λιτόχωρο και βοηθάει με την καταγραφή των αθλητών. Πραγματικά στον σταθμό αυτόν γίνεται χαμός από κόσμο και από τις ζητωκραυγές που μας εμψυχώνουν... Ενώ ο Σταυρος κάνει "καμάκι" τον παροτρύνω να φύγουμε... Η διαδρομή από εδώ και πέρα κάπως ευθειαζει και γίνεται πιο τρεχαλατζιδικη, εδώ ξεφεύγω λίγο από Σταύρο και Δημήτρη ενώ μου φαίνεται ότι περνάω τον Νίκο Κίτρινο... 

Προς το τέλος του Στεφανιού Πριν την στροφή για το Σκολιό.

Το μονοπάτι περιφερικά και γύρο από το στεφάνι ξημερώματα είναι απίστευτο, και πολύ όμορφα χρώματα διαγράφουν τον ουρανό. Ο Γολγοθάς εδώ στην κυριολεξία αρχίζει από την στροφή για Σκολιό(2911μ), μια απίστευτη ανηφόρα.

Η απίστευτη ανηφόρα του Γολγοθά πριν το Σκολιό 2911μ

 Εδώ ξανά επιστρατεύω τα μπατον μου όπου και πάλι μου επιτρέπουν να ανεβώ ξεκούραστα,  έχω αρχίζει να ξεμακραίνω από Σταύρο, αρχίζω και νιώθω ελάχιστα την έλλειψη οξυγόνου, αλλα συνεχίζω για το Υψηλότερο σημείο τις διαδρομής το Σκολιό, που βρίσκεται στα 2911 μέτρα περίπου 6 μετρα πιο κάτω από την υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας τον Μύτικα... 

Λίγο πριν το Σκολιό

Φτάνω στο Σκολιό λοιπόν σε 6.02 ώρες στην 24η θέση  ενώ τα παιδιά περνούν σε χρόνο 6.09.. Να σημειώσω εδώ ότι σε διάστημα 26 χιλιομετρων έχουμε κάνει συνολική υψομετρική ~3000 μέτρα πράγμα που δύσκολα το βρίσκεις σε αγώνα ορεινού τρεξίματος... Η κατάσταση μου εδώ είναι καλή και ήρεμη... Ξέρω ότι έχουμε πολύ κατηφόρα και αποφασίζω να την πάω πολύ μαλακα για να μην πρηστούν τα πόδια μου... φτάνω στον Αγιο Αντώνιο (εάν δεν κάνω λάθος) και τα παιδιά του σταθμού μου λένε <<πρέπει να πας απέναντι στη ξύλινο σπιτάκι του lift... αλλα μην πας καρφί, ακόλουθα τα πασαλάκια>>... Εδώ έχει ένα πολύ “ωραίο” τερέν, από καφέ πετρα αλλα είναι σάρα...

Σάρα  με καφέ πέτρα προς Βρυσοπούλες.

 Την κατεβαίνω άνετα και ωραία και σταματάω στον επόμενο σταθμό που λέγεται Βρυσοπούλες . Στο 30ο  χιλιόμετρο η θέση μου ειναι  23η, εδώ κάθομαι και  μου ετοιμάζουν ισοτονικό και νερό και κάθομαι και τρώω τα sandwitch μαζί με κοκα κόλα... 

Ο σταθμός Βρυσοπουλες 30ο χιλιόμετρο.

Παρατηρώ ότι μετά από κάθε σταθμό το σώμα μου ανταποκρίνεται θετικά και νιώθω σχεδόν άνετος... εδώ συναντάω τον Δημήτρη Δεσποιναδη και  συνεχίζουμε μαζί προς το σταθμό της Μεταμόρφωσης, όπου συναντάμε ένα γκρουπάκι που είχε χαθεί... Στο σταθμό της μεταμόρφωσης έχω την ίδια θέση 23ος, ενώ μας  λένε <<ότι θα περάσετε το διάσελο και δεν θα ανεβείτε το βουνό...>> Η παρέα που είχε χαθεί βρίσκεται ξανά μπροστά μας,  ενώ εμείς φτάνουμε στο διάσελο, ο Σταυρος και ο Δημήτρης είναι πίσω μας αλλά εχουμε οπτική επαφή... 

Προς το Διάσελο μετά την Μεταμορφηση.

(εδώ στο διάσελο μπερδεύτηκε παρα πολύς κόσμος ακολουθώντας τα βελάκια που σε ανεβάζουν σε μια διπλή κορυφή με υψομετρική τουλάχιστον 300m, ενός αλλου αγώνα του Φαέθων... έλεος ρε παιδιά...)  

Τα παιδιά που ήταν μπροστά μας είχαν ανεβεί το μισό βουνό, τους φωνάζουμε  να κατεβουν, και ρωτάμε έναν βέλγο δρομέα ο οποιος έιχε και gps μαζί του και  μας λέει ότι η διαδρομή διασχίζει το διάσελο... Εδώ αρχίζει μια παρατεταμένη κατηφόρα με παρα πολλές τραβερσες... προσπαθώ να μην χάνω την αυτοσυγκέντρωση μου και να κάνω σταθερά και ελαφρά πατήματα... Ο Σταυρος και Ο Δημήτρης είναι πίσω στις τραβερσες ενώ είμαι με το μπροστινό γκρουπάκι που είχε χαθεί. Σημειώνω ότι η διαδρομή από Βρυσοπούλες μέχρι μπηχτετσι είναι 14Km. Επομένως πρέπει να διαχειριστής πολύ καλά την υδροποσία. Φτάνω λοιπών στο Μπιχτέτσι λίγο κουρασμένος (είχε αρχίσει ο ήλιος να σηκώνεται ψιλά) ενώ η θέση μου εδώ είναι 20ος!!!! Τα πράγματα είναι λίγο ζόρικα και κάθομαι τρώω πολύ καρπούζι και φαγητό... Ο Σταυρος Σταυρόπουλος ο Δημήτρης Τρούπης και ο Δημήτρης Δεσποινιαδης έρχονται μετά από λίγο. Μια ομάδα περίπου 15 ατόμων αναχωρούμε μαζί από το Μπιχτέτσι με στόχο τον επόμενο σταθμό σε απόσταση 10 χιλιομετρων... εδώ υπάρχει χωματόδρομος ελαφρά ανηφορικός και ο Σταύρος μαζί με το μπροστινό γκρουπάκι ξεφεύγει, ενώ πίσω μένουμε με τον Δεσποινιάδη και τον Τρούπι λίγο πιο πίσω.

Ο δρόμος μετά το Μπιχτετσι

 Πάμε με αργό και σταθερό τρέξιμο, ενώ το μπροστινό γκρουπάκι αρχίζει και ξεμακραίνει... Φτάνουμε σε μια ΠΟΛΥ ωραία πηγή και δροσιζόμαστε για Λίγο με τον Δεσποινιάδη. Νιώθω καλά και έχω στόχο τον επόμενο σταθμό. 

Η πηγή μετά το Μπιχτέτσι

Εδώ όμως είναι και το κομβικό σημείο του αγώνα μου... ενώ σε κάποια φάση έπρεπε να κάνουμε αριστερά και να βγούμε από τον δρόμο και να μπούμε σε παλιό τρακτερόδρομο, κάποιος είχε βγάλει τις κορδέλες που σε προειδοποιούσαν ότι είσαι εκτος πορείας. Τα παιδιά μπροστά είδει είχαν αρχίζει να ανηφορίζουν αρκετά και εμείς ήμασταν στη βάση τις ανηφόρας. Εδώ ο Τρούπης αποφασίζει να πάρει τον Λάζαρο τηλέφωνο. Πάλι αρχίζουμε να φωνάζουμε τα παιδιά να γυρίσουν πίσω... το κόστος εδώ είναι περίπου 3 χιλιόμετρα παραπάνω και  30 λεπτά παραπάνω ζεστης... και να ψάχνουμε από που να πάμε. 

Ο τρακτερόδρομος που δεν είδαμε!!!!!

Τελικά βρίσκουμε το μονοπάτι και αρχίζουμε πάλι την πορεία μας περίπου 15 άτομα μαζί. Από αυτό το σημείο και μετά ο αγώνας μου γίνεται δύσκολος αρχίζω και δυσκολεύομαι να κρατήσω ρυθμό και η ενέργεια μου αρχίζει και πέφτει... Από εδώ και πέρα ο Σταυρος άλλαξε MODE και δεν τον ξαναείδα... έφυγε μπροστά σαν σίφουνας... Φτάνω στο σταθμό (πηγάδι Km54) στη 22η θέση σε 11.08 ώρες.  Στο σταθμό Βλέπω τον Νίκο Κίτρινο, τον Χρήστο Καραμετσο και τον Θάνο Χριστοφορίδη σε καλή κατάσταση, κάθομαι στον σταθμό και τρώω ότι μπορώ. Εδώ προσπάθησα ιδιαιτερα να αποκλείσω από το μυαλό μου το λάθος που έγινε προηγούμενος με τις περαιτέρω συνέπειες. Φαίνεται ότι πίεζα πιο πολύ από τις δυνατότητες μου, ενώ δεν έφαγα πολύ καλά στον προηγούμενο σταθμό, παρόλα αυτά στο  Κιόσκι (Σκανταλιάρα) συναντάω πάλι τους ( Νίκο Κίτρινο, Χρήστo Καραμετσο και Θάνο Χριστοφορίδη) οι 2 τελευταίοι συνεχίζουν καλά τον ανηφορικό χωματόδρομο ενώ μένω πίσω με τον Νίκο. Ο Νίκος έχει τραυματίσει το γόνατο του... αλλα παρόλα αυτά είναι καλά. Φτάνω στο Κεντρικό σταθμό του Αγιάννη μετά από 13.08 ώρες... Δεν είμαι και πολύ καλά προσπαθώ να φάω και τρώω μονο ένα κεσεδάκι με μακαρόνια, το μυαλό μου δεν είναι καθαρό και το recovery drink που έχω μέσα στην τσάντα δεν το πίνω!!!

Σταθμός Αϊγιαννης 67ο χιλιόμετρο.

 Αποφασίζω να φύγω από τον σταθμό, εδώ η ζεστη είναι αφόρητη ενώ μέσα σε 11 χιλιόμετρα έχουμε να κάνουμε περίπου 1680 μετρα υψομετρικής. Αρχίζω λοιπών με τα μπατον να ανεβαίνω, όπου με φτάνει ο Μπαφίτης Παναγιώτης είναι σε καλή κατάσταση ενώ εγώ πάσχω από έλλειψη ενέργειας, νιώθω πολύ αδύναμος, και ανεβάζω παλμούς με το παραμικρό... Φτάνω ΠΟΛΥ δύσκολα στην Τσουκνίδα ΚΜ-72 και ξαπλώνω για λίγο, εκεί με βοηθάνε στο σταθμό, τρώω ότι μπορώ και φεύγω... Φεύγω μαζί με την Ναταλία Παπουνιδου που έκανε ένα κομμάτι μέχρι το Λιβαδάκι. Δεν μπορώ να την ακολουθήσω καθόλου, ενώ μετά από λίγο με έφτασε ο Νίκος Κίτρινος σε πολύ καλή κατάσταση με βοηθάει ο Νίκος και μου δίνει ένα τζελακι... μετά από περίπου από 3.44 ώρες  φτάνω στο Λιβαδάκι πάλι πολύ κουρασμένος. 

Προς Λιβαδάκι στο βάθος... 

Εδώ με Βοηθάνε τα παιδιά στο σταθμό αλλά και η Ναταλία μου δίνει ξηρούς καρπούς και σταφίδες... (πραγματικά εάν δεν ανέκαμπτα, ήμουν έτοιμος να εγκαταλείψω). Φαίνεται ότι η υποτυπώδεις τροφή με βοήθησε... Μετά από περίπου 10 λεπτά από το Λιβαδάκι αρχίζω και συνέρχομαι και αρχίζω και τρέχω πάλι αλλά έχω περίπου άλλα 9 χιλιόμετρα μέχρι τα Πριόνια. Η διαδρομή εδώ είναι δύσκολη, γιατί είναι φρέσκο ανοιγμένη αλλά και κατηφορική. Στο ενδιάμεσο σταθμό (Μελιτζανί Km-81) οι Γιατροί μου παίρνουν την πιεση και με αφήνουν να συνεχίσω,  από εδώ και μετά συνεχίζω με τον Τσουπαρα Κωνσταντίνο μέχρι τα Πριόνια σε χρόνο 18.39 ώρες. Εδώ δεν κάνω το ίδιο λάθος και κάθομαι και τρώω κανονικά κρέας, ντολμαδάκια, ρύζι κλπ... Αρχίζω να νιώθω λίγο καλύτερα και τρέχω και πιο πολύ. Κατεβαίνουμε τον Ενιπέα μαζί, τα πόδια μου αρχίζουν και πονάνε στα πέλματα από το κοπάνημα ενώ έχω χτυπήσει το ένα μου νύχι από τον Αγιάννη... Παρόλα αυτά συνεχίζουμε προς την Καστανα όπου ο Κώστας είναι μπροστά μου ένα πεντάλεπτο. Αρχίζω επιθετικά την ανηφόρα ενώ έχει πέσει βράδυ και ανάβω τον φακό μου. Η ανηφόρα στη Γκόλνα, μόνος μου, μέσα στο δασος, είναι ψυχοπλακωτική και φαίνεται ΠΟΛΥ πιο πολύ από 350 μέτρα θετικής υψομετρικής, που μας είχαν αναφέρει στα Πριόνια, μοιάζει για 1000  :). Στην Κορυφή της Γκόλνας ο Κώστας είναι μπροστά μου 5 λεπτά ενώ ακριβώς πίσω μου πρέπει να ήταν ο Καλογερόπουλος. Αρχίζω κάπως γρήγορα την κατηφόρα της Γκόλνας ενώ πονάω παντού ενώ η κίνηση είναι δύσκολη το βραδυ, περνάω τον Κώστα στη μέση της διαδρομής περίπου ενώ αρχίζω και ακούω τους γλυκούς ήχους του Λιτοχώρου που θα με λυτρώσουν στο τέλος. Από εδώ και πέρα η διαδρομή σε πηγαίνει γύρο, γύρο  από το Λιτόχωρο όπου ουσιαστικά νιώθεις ότι τερματίζεις αλλα ποτε δεν το κανεις.... Σημειώνω ότι η νυχτερινή σηματοδότηση αυτού του τμήματος πρέπει να γίνει πολύ καλύτερη.  Αρχίζω και νιώθω καλά και περιμένω πως και πως να τερματίσω μετά από περίπου μιας ώρας κατάβασης από την Γκόλνα...  Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου ένα εστιατόριο ενώ λίγα μετρα πιο κάτω είναι ο τερματισμός, κάνω την στροφή της γραμματείας και με περιμένει ο Χρήστος ο Κατσάνος να μού φορέσει το μετάλλιο... 

Ο αγώνας μου τελειωσε σε χρόνο 21 ώρες και 57 λεπτά και θέση  γενκής καταξης η 20η... Σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι πήγα καλά εάν δεν είχα τα παραπάνω προβλήματα θα ήθελα οτιδήποτε κάτω από 20 ώρες και νομίζω ότι μπορεί να βγει. Αλλα σε έναν ultra ποτε δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί. Είναι ένας από τους ΠΙΟ δύσκολους και πιο όμορφους αγώνες που έχω κάνει ποτε μου. Μέσα σε 22 ώρες περίπου γνωρίζεις ολόκληρο τον Ολυμπο, το τερρεν αν και σκληρό εμενα μου αρέσει. Οι εικόνες από το βουνό τον θεών, το στεφάνι, αλλά και πίσω από αυτό, μαζί με τα χρώματα του ξημερώματος σε αποζημιώνουν. Ίσως θέλει λίγο σύνεση ο αγώνας αυτός και σεβασμό όπως σε κάθε ultra γιατί όπως αποδείχτηκε πιο πάνω το ULTRA θα σε εκδικηθεί και θα δώσεις μάχη με νύχια και δόντια να κρατηθείς μέσα στον  αγώνα. Νομίζω ότι ο Χάρτης του ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα άλλαξε και ότι ο αγώνας εκτόπισε άλλους αγώνες από άποψη δυσκολίας τουλάχιστον, και να σκεφτούμε ότι ήταν μονο η πρώτη διοργάνωση. Εάν περάσουνε μερικά χρόνια και αρχίσουνε και πατιούνται τα φρέσκα μονοπάτια που άνοιξε ο Ρίγος, και σηματοδοτηθούν καλύτερα, όσο περνάει ο καιρός, ο αγώνας θα γίνει ΠΟΛΥ καλός... 

* ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους που βοήθησαν στη διοργάνωση του αγώνα αλλά και σε όλα τα παιδιά των σταθμών... 

Παρατηρήσεις... 

1)Μια από τις πιο δύσκολες συνεχόμενες αναβάσεις σε αγώνες βουνού που θα βρείς. Σε 26 χιλιόμετρα ανεβαίνεις ~ 3000m. 

2)Terrain σκληρό σαν του Ταΰγετου... 

3)Απίστευτες σάρες.

4)Το κομμάτι Βρυσοπούλες Μπιχτέτσι μετά την μεταμόρφωση, μετά τις τραβερσες θέλει σηματοδότηση καλύτερη.

5)Κάτι πρέπει να γίνει με τα βελάκια του αγώνα του Φαέθων.

6)Ένα βέλος στο Δρόμο με Spray ήταν αρκετό για μην χαθεί κόσμος στο δρόμο μετά το Μπιχτετσι (το έχουμε δει και στον ROUT).

7)Στον Αγιάννη το τραπέζι τον αθλητών να είναι διπλα από το τραπέζι του φαγητού και όχι 5 μετρα μακριά.

8)Ίσως στο Λιβαδάκι να υπάρχει κάτι σε φαγητό για να σου δώσει λίγο δύναμη μέχρι τα Πριόνια.

9)Μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω ότι από τα πριόνια μέχρι το τέλος να είναι μονο 15 χιλιόμετρα.

10)Αυτό το γύρω, γύρω του Λιτοχώρου δεν με πείραξε τόσο πολύ όσο η νυχτερινή σηματοδότηση του κομματιού αυτού. 

11)Θα προτιμούσα να είχα κάνει ένα άλλο κομμάτι επιπλέον στο βουνό και να τερματίσω από την Γκόλνα κατευθείαν στον τερματισμό, παρά τον γύρω του Λιτόχωρου.

12)Το  τελευταίο πλακόστρωτο του τερματισμού είναι πολύ ανώμαλο με φόβο στραμπουλήγματος εάν πηγαίνει κάποιος γρήγορα ή δεν το έχει δει λόγο κούρασις... το πλαϊνό πλακόστρωτο προς το ποτάμι είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση.

13)Τα δώρα για τον αγώνα είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ. Δεν έχω πάρει ΠΟΤΕ μου δώρο υδροσακο της Salomon. Τεχνική Μπλούζα, τσαντάκι μέ το λογότυπο...

14)Πιστεύω ότι του χρόνου ο αγώνας θα είναι πολύ καλύτερος και θα έχει πιο πολλές συμμετοχές

15)θα το έκανα του χρόνου σίγουρα...!!!!