ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ 2012

Ο αγώνας αυτός είναι ιδιαίτερος για έμενα, γιατί είναι ο πρώτος αγώνας τον οποίο εγκατέλειψα. Πραγματικά το κεφάλι μου από τον πόνο πήγαινε να σπάσει, δεν μπορούσα να διαχειριστώ άλλη ποσότητα πόνου. Κάθε μου βήμα ήταν και από μια σουβλιά. Τα πόδια μου από την μέση και κάτω κλείδωσαν δεν λύγιζαν και καθε “σκασιμο” στην άσφαλτο τράνταζαν τους μύες που πονούσαν. Τον πόνο τον ανεχόμουν για τα τελευταία 30 χιλιόμετρα, άλλα ο ρυθμός ήταν τρομακτικά αργός και έτσι κόπηκα λόγο χρόνου...

Το πρωινό της 28ης Σεπτεμβρίου μας βρήκε όλους κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Η ψυχολογία μου ήταν θετική, και απολάμβανα κάθε στιγμή. Φίλοι και αγαπημένοι κάτω από τον Ιερό βράχο μας ξεπροβόδισαν, και με μια αναμνηστική φωτογραφία με τους 5 Σπαρτιάτες αθλητές και των ομάδων υποστήριξης τους, ξεκινήσαμε.

Είχα πει στον εαυτό μου ότι θα ακολουθούσε μια όμορφη περιπέτεια μέχρι τη γη της Σπάρτης, όμως είχα λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο. Εάν και ο τρόπος αντιμετώπισις είναι σωστός, το είχα πάρει λίγο αψήφιστα. Σε γενικές γραμμές η προπόνηση μου τους τελευταίους δυο μήνες είχε μειωθεί αισθητά χωρίς όμως να μειώσω τις μεγάλες προπονήσεις του σαββατοκύριακου, και όπως θα δείτε μου στοίχισε. Βασίστηκα πιο πολύ στην εμπειρία μου από άλλους αγώνες μεγάλους που έχω τρέξει, αλλά αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες. Δεν σε παίρνει σε έναν τέτοιο αγώνα να βασίζεσαι στα παραπάνω, πρέπει τα πόδια να σου αν έχουν ψηθεί, αλλιώς καίγεσαι.

Ξεκινάμε ωραία και κατηφορικά το πλακόστρωτο μέχρι την Πειραιως, όπου στρίβουμε αριστερά στην Ιερά οδό και έπειτα στο Δαφνί. Ολα καλά μέχρι εδώ, ο ήλιος δεν έκαιγε, και γρήγορα δεν πήγαινα. Απολάμβανα κάθε βήμα και στιγμή, άσχετα από τα τοπία κλπ. Όμως τα πόδια μου δεν τα ένοιωθα φρέσκα, καταλάβαινα μια μικρή αίσθηση κούρασης και πιασίματος από την αρχή. Δεν έδωσα σημασία και είπα στον εαυτό μου ότι θα περάσει. Σε κάποιο σημείο βρίσκομαι με τον Δασκαλοπουλο και τον Δημοπουλο και δεν πηγαίναμε πιο γρήγορα από 6' το χιλιόμετρο. Η ζέστη αρχίζει και φανερώνει τα δόντια της αλλά είμαι συνηθισμένος σε αυτήν, και ψύχω τον εαυτό μου με νερά στο σώμα μου καθ'ολη την διάρκεια της διαδρομής. Περνάω το πρώτο 20αρι σε 1 ώρα και 59 λεπτά. Μετά από περίπου 4 ώρες βλέπω τον εαυτό μου να είμαι μόνο 10 λεπτά πριν το κόψιμο της κάποιου σταθμού, και αναρωτήθηκα για πιο λόγο το λάθος. Κοιτούσα λάθος σήμανση "ώρες κλεισίματος του επόμενου σταθμού" και και όχι του ίδιου, πράγμα που σήμαινε ότι "νόμιζα" ότι είχα χρόνο μπροστά μου. Έτσι ανασκουμπώθηκα μέσα στους 35 βαθμούς και άρχισα να επιταχύνω, εδώ συναντάω και τους Ζιαμπαρα και Κρυστάλλι. Ο ήλιος πλέον είναι πάνω από τα κεφάλια μας αλλά αντέχω την ζεστή βρέχοντας το σώμα μου αλλά και πίνοντας νερό. Η διάβροχη των ρούχων με νερά εξωτερικά με ανακουφίζει, αλλά βρέχει ταυτόχρονα και τα παπούτσια μου, όπου το νερό δεν στραγγίζει και μου μουλιάζει τα ποδιά μου, δημιουργώντας μια τεράστια φουσκάλα ακριβός εκεί που πατάει το πέλμα. 

Το νερό όμως κάνει την φουσκάλα εσωτερική, έτσι στο σαραντικοστο χιλιόμετρο νιώθω μια μικρή ενόχληση στο αριστερό μου πόδι, από τον οποίο περνάω στις 4:13 ώρες, δεν νοιώθω κόπωση ούτε και πολύ ξεκούραστος και ο ρυθμός μου είναι κάλος δεδομένων τον συνθηκών. Ο Σταύρος και η Μαρία δεν επιτρέπεται να με βοηθήσουν μέχρι το 80, άπλα σε κάθε σταθμό με φειδώ μου λένε πόση ώρα έχω μέχρι τον επόμενο σταθμό. Σε κάποιο διάστημα πηγαίνουμε μαζί με τον Γιάννη τον Δημόπουλο που μου αναφέρει κάποια στομαχικά προβλήματα και τον χάνω για λίγο και πηγαίνω μαζί με την Στέλλα Μαρκακου. Σταματάω στους σταθμούς πιο πολύ από τους υπολοίπους (λάθος), και έτσι η Στέλλα και ο Γιάννης είναι μπροστά μου. Αρχίζουμε να περπατάμε τις πρώτες ανηφόρες προς την Κόρινθο, τα παιδιά είναι συνεχεία μπροστά μου, και τους φτάνω στο τσακ πριν το μεγάλο σταθμό της Κορίνθου, εδώ Η Μαρία με ταΐζει οι υπόλοιποι (Σταύρος και θύμιος) με βοηθάνε να  αλλάξω κάλτσες, βρεγμένα παπούτσια, μπλούζα και κολάν. Τα ποδιά μου είναι ζαρωμένα από τα νερά που έχω ρίξει πάνω μου.(αιτία της πρώτης μεγάλης φουσκάλας) όπως αναφέρθηκα πιο πάνω.

Τα ποδιά μου είναι εντάξει παρά το ότι νιώθω "προσθετικά" πιάσιμο από την αρχή του αγώνα. Νιώθω σχεδόν φρέσκος και συνεχίζω. Οι Σπαρτιάτες είναι μπροστά μου και έχουν πιο κάλο ρυθμό ωστόσο τους προλαβαίνω στον επόμενο σταθμό και είμαστε μαζί..

Στον επόμενο μεγάλο σταθμό δέχομαι την καλύτερη υποδοχή από κάθε άλλον αθλητή και η ομάδα μου με περιποιείται με φαγητό κλπ. αλλά το κυριότερο έχει μαζέψει υγρό η φουσκάλα και την σπάμε. Εδώ η Ασιμινα Συλαιου με βοηθάει και μου δίνει ένα Compeed που με βοήθησε αρκετά και την ευχαριστώ για αυτό :) .

Στο σημείο αυτό έχει πέσει η θερμοκρασία και το τρέξιμο γίνεται πιο άνετο μεν, άλλα τα πόδια αρχίζουν και κλειδώνουν όλο και πιο πολύ, έτσι η Στέλλα και ο Γιάννης ξεμακραίνουν. Κρατάω έναν καλό ρυθμό και σε κάποια φάση με περνάει ο Τεμον Αεκ ο οποίος τερματίζει των αγώνα στις 36 ώρες ακριβός. Κατά το σούρουπο φτάνω σε κάποιο χωριό και μου κάνουν λίγο μασάζ, τρώω άλλα τα πόδια μου δεν συνέρχονται είναι μονίμως πιασμένα και κουρασμένα. Από εδώ και πέρα, όπου υποτίθεται ότι βραδιάζει και μπορείς να τρέξεις πιο άνετα έμενα τα πόδια μου κλειδώνουν. Ενώ τρέχουμε σχεδόν σε πανσέληνο ανάμεσα από αρχαία αμπέλια δεν το ευχαριστιέμαι. Κάθε "σκάσιμο" των ποδιών πάνω στην άσφαλτο είναι σουβλιά πόνου στα πόδια και στο μυαλό μου. Φτάνω στο 130 και ζητάω να κοιμηθώ για 5 λεπτά εκεί βλέπω όλα τα παιδιά από το γήπεδο να με υποστηρίζουν άλλα τα πόδια μου δεν πάνε, δεν λυγίζουν, δεν σπρώχνουν το σώμα προς τα μπροστά. Ίσως εδώ έπρεπε να το είχα παρατήσει αλλά ήθελα να το παλέψω για λίγο ακόμα, τα υπόλοιπα 20 χιλιόμετρα μέχρι τα Λύρκεια ήταν και αυτά βασανιστικά, φτάνω στον σταθμό ένα λεπτό πριν κλείσει, και περνώ ένα Depon(MONO) μήπως γίνει κάποιο θαύμα. Συνεχίζω για 1 χιλιόμετρο πιο κάτω και κόβομαι... Ο ρυθμός μου πλέον ήταν ΠΟΛΥ αργός όχι λόγο κούρασης άλλα λόγο κλειδώματος ποδιών... Έπαιξα και έχασα.. έτσι άπλα...

Συμπεράσματα.

• Μην ξοδεύεται πολύ ώρα στους σταθμούς.
• Στον αγώνα αυτόν δεν σας παίρνει για μεσοβέζικες λύσεις πρέπει να έχετε συγκεντρωθεί προπονητικά 100%.
• γιατί τα περάσματα είναι αυστηρά και γρήγορα.
• Μην στηρίζεστε ΜΟΝΟ στην τροφοδοσία του αγώνα.
• Μαζί σας να έχετε, ιδιαίτερα στα πρώτα 80 χιλιόμετρα, μαγνήσιο φακελάκια, ισοτονικά σε μορφή ταμπλέτας και κάτι για την ενέργεια.

Τα Λάθη μου!!!!

• Εβρεχα και τα παπούτσια μου μέχρι το 80, με αποτέλεσμα να μου δημιουργηθεί μια φουσκάλα ακριβώς εκεί που πρώτο σκάει το πόδι στην άσφαλτο.
• Κοιτούσα λάθος σήμανση "next check point closing time" και όχι "check point closing time"
• Ελλιπής προπόνηση τους τελευταίους ενάμιση μήνες, είχαν μειωθεί αισθητά οι ενδιάμεσες προπονήσεις μου,  με αποτέλεσμα από τον ΟΜΤ και μετά έχω κάνει μόνο μια εβδομάδα με 108 χιλιόμετρα δρομικά, που είναι ΠΟΛΥ λίγα σε σχέση με τον Γιάννη που έφτασε 140χιλ.
• Καθησυχάστικα, επειδή είμαι δρομέας βουνού, ΑΛΛΑ από τον ΟΜΤ και μετά, δεν έκανα βουνό άρα δεν με βοήθησε και πολύ αυτό.
• Ξόδευα πολύ ώρα στους σταθμούς.

Κρητική για τον αγώνα

• Έχω την αίσθηση ότι ο αγώνας δεν έχει εξελιχθεί με τα χρονιά σε σχέση με άλλους αγώνες εξωτερικού, από πλευράς τροφοδοσίας κυριότερα.
• Όταν έβλεπα στους σταθμούς Πτι-περ μπισκότα και σταφίδες δεν ήξερα τι να πρώτο-σκεφτο.
• Ισοτονικά σε Κυπελλάκια όπως στο Μαραθώνιο σε τουλάχιστον 10 από τους 22 πρώτους σταθμούς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δύσκολο να έχουν.
• Μέσα σε τέτοια ζεστή υπήρχαν αθλητές που δεν είχαν πάρει καθόλου ισοτονικό, επειδή είχαν βασιστεί στα ισοτονικά του αγώνα πριν τα 80 χιλιόμετρα, και αναγκαστικά και τους πρόσφερα εγώ.
• πιστεύω ότι μπορούν να κόψουν τους μίσους σταθμούς μέχρι Κόρινθο και άπλα να επανδρώσουν πολύ καλύτερα τους εναπομείναντες σταθμούς.

Θετική Κριτική για τον αγώνα.

• Καλά κάνουν και κρατούν τις πόρτες τόσο αυστηρές διατηρώντας το επίπεδο υψηλό.
• Όλοι οι σταθμοί είχαν το αντίστοιχο κουτί τροφοδοσίας, οπού μπορούσες να αφήσεις τα δικά σου πράγματα σε καθε αντίστοιχο κουτί την προηγούμενη του αγώνα στο ξενοδοχείο.
• Παραμένει ΠΟΛΥ δύσκολος αγώνας.
• ΟΛΟΙ αγωνίζονται για ένα ΚΛΑΔΟ ΕΛΑΙΑΣ από τον Πρώτο μέχρι και τον τελευταίο.

Και άλλα συμπεράσματα.

• Ο αγώνας είναι είναι πολύ δύσκολος.
• Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί σταθμοί δεν σημαίνει ότι το κάνει πιο εύκολο.
• α)  Γιατί οι σταθμοί είναι του επίπεδου Πτι-μπερ και σταφίδων.
• β) Γιατί σε καθε σταθμό υπάρχει όριο αποκλεισμού και όχι μόνο στους κεντρικούς σταθμούς.
• Η Ζέστη έμενα προσωπικά δεν με πείραξε, με δυσκόλεψε ναι, άλλα δεν με εξαθλίωσε.
• Έμεινα καθαρά από πόδια(Πιασμένα από την αρχή μέχρι το έσχατο σημείο) όπου κλείδωσαν εντελώς στο 150 χιλιόμετρο.
• Η ομάδα υποστήριξης μου ήταν πλήρως ενημερωμένη για το που και πως θα μπορούσε να με βοηθήσει.
• Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ομάδες υποστήριξης επιτρέπεται μόνο στους δεκατρείς από τους 75 σταθμούς πράγμα που είδα να παραβιάζεται.
• Ίσως εάν η τροφοδοσία ήταν καλύτερη δεν θα βλέπαμε και τόσες παραβιάσεις του κανονισμού.
• Δεν εννοείται στα ΠΡΩΤΑ 80 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ...
• α) να μην υπάρχει ισοτονικό (ίσως να τα πρόλαβαν οι πρώτοι...)
• β) να μην υπάρχει σταθμός με έστω και 2 μπουκιές κανονικου φαγητού.
• Εφόσον δόθηκε παράταση 20 λεπτών στην πρώτη κυρία πόρτα(λόγω ζεστής) έπρεπε να δοθεί και στις υπόλοιπες, αφού ήταν ασαφές, και στην ευχέρεια του επόπτη του καθε σταθμου.
• Στην τεχνική ενημέρωση πείστηκα ότι τσάμπα θα κουβάλαγα φαγητά στο κουλερ του αυτοκίνητου που με συνόδευε.
• πράγμα που αποδείχτηκε εντελώς λάθος.
• Δεν είδα τα φαγητά που περιγράφτηκαν και στις ποσότητες που αναφέρθηκαν στην τεχνική ενημέρωση.(ίσως φταίει που ήμουν εντελώς συγκεντρωμένος στην δικιά μου ομάδα υποστήριξης)

Κατι άλλο, που θα ήθελα να αναφέρω, ακούω πολλούς να λένε ότι είναι από τους μοναδικούς αγώνες που δεν διαχειρίζεσαι μονο τους λεγόμενους <<ΤΟΙΧΟΥΣ>> που μπορείς να συναντήσεις, ίσως το Σπαρταθλον σε πάει και λίγο πιο πέρα και σε κάνει να πιστέψεις ότι μπορείς να τρέξεις πάνω σε νερό... Ίσως η δικιά μου η πίστη δεν μου το επέτρεψε εκείνο το βράδυ, άλλα σίγουρα θα το ξαναδοκιμάσω...  

* κάτι ακόμα θέλω να δώσω Συγχαρητήρια στον Γιάννη Δημοπουλο για την πρωτη του εμφάνιση  στο Σπαρταθλο για την αφοσίωση που έδειξε στην προπόνηση και στον Τερματισμό στην Τριτη θέση στην κατάταξη των Ελλήνων αθλητών. Στη Στελλα Μαρκακου αφού πέρασε το Βουνό έμεινε απο ενέργεια, και στους υπόλοιπους 2 Σπαρτιάτες που βρέθηκαν στην εκκίνηση τους Ν.Δασακαλοπουλο και Γ.Μαλτεζο...