ROUT 2010

rout 2010 100miler

Είναι λίγο αργά για περιγραφές αλλά χρωστάω και εγώ την περιγραφή της εμπειρίας μου στον Rout 2010... 

Ξεκινήσαμε από την Αθήνα μια δυνατή ομάδα αθλητών ο καθένας με τις ιδιαιτερότητες του ...εγώ ο Βαγγέλης ο Nίκος και ο Γιάννης... Φτάσαμε στο δασικό χωριο μετά από 6-7 ώρες... και οργανωθήκαμε για την εκκίνηση που δινόταν την παρασκευή στις 5-6 το πρωί. Όλα πήγαιναν ρολόι, ούτε αχίλλειους, ούτε τραυματισμούς, ούτε τίποτα αυτήν την φορά, μετά από τον αγώνα μου στις Άλπεις είχα κάνει άλλες τρεις προπονήσεις στο βουνό, όλες πάνω από 2000m θετικής υψομετρικής ενώ η τελευταία 2 εβδομάδες πριν τον ROUT ήταν +2700m... ίσως και αυτό να μου κόστισε στο τέλος... 

Μπαίνουμε στον αγώνα όλα χαλαρά και καλά. Στην αρχή στον χωματόδρομο πηγαίνω μαζί με Βαγγέλη και Νίκο... όταν μπαίνουμε στο μονοπάτι των καταρρακτών ο καθένας πηγαίνει με τον ρυθμό του, μέχρι να συνηθίσουμε τις κλήσεις το έδαφος κλπ. Σε κάποια φάση συναντάω ένα γκρουπάκι με Βαγγέλη, Πολυχρονίδη και Νίκο... Η κατηφόρα πάει ωραία και στρωτά εγώ χάνομαι όμως καμιά φορά μέσα στο σκοτάδι και το γκρουπάκι αρχίζει και ξεμακραίνει... έπειτα από λίγο συναντώ τον Νίκο... <<εσύ για να πηγαίνεις έτσι κάτι θα ξέρεις>> του λέω και αποφασίζω να μην τον προσπεράσω... πηγαίνουμε για λίγο μαζί... περνάμε όλα τα ρυάκια μαζί χωρίς να βραχώ, ενώ ο Νίκος παραπατάει και πατάεϊ μέσα στα νερά. Με τον Νίκο φτάνουμε στο τελευταίο ποτάμι μαζί, αυτός βγάζει σακούλες και περνάει, ενώ εγώ κάθομαι και βγάζω τα παπούτσια/κάλτσες για να διασχίσω το ποτάμι κάθομαι στην άλλη άκρη στεγνώνω πόδια κλπ και συναντώ την  Δημητρη.T, αυτός περνάει απέναντι με προσεκτικές κινήσεις και συνεχίζει μαζί με ένα νέο δυνατό παιδί, Θεμιστοκλή.A. Από εκεί συνεχίζει ένας ωραίος χωματόδρομος όπου συναντάω και πάλι τους (Δημητρη.T + Θεμιστοκλή.A) όπου έχουν σταματήσει για λίγο, εγώ συνεχίζω χωρίς κανένα πρόβλημα...

 Από εκεί συνεχίζει ένα ωραίο κατηφορικό κομμάτι μέχρι να βγείς σε έναν δρόμο όπου το διασχίζεις και συνεχίζεις για την Πρασινάδα... σε κάποιο σημείο μπαίνω μέσα σε ένα χωματόδρομο και αντί να ακολουθήσω το σηματοδοτημένο μονοπάτι συνεχίζω την πορεία του χωματόδρομου περνάνε 5, 10 ,15 λεπτά και με βγάζει σε δρόμο πάλι ... καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά και επιστρέφω με ανηφορικές τραβερσες μέχρι να ξαναμπώ μέσα στο μονοπάτι του αγώνα, και έτσι από περίπου 8ος χάνω περίπου 7 θέσεις και είμαι περίπου στη 15η θέση, εδώ κάνω ένα λάθος και ΠΡΟΣΠΑΘΩ να ανακτήσω τις χαμένες θέσεις πράγμα που μου ΤΟΝΙΖΕΙ ο Νίκος Κίτρινος, Αλλα δεν τον ακούω και συνεχίζω τον αγώνα μου. 

 Φτάνω Πρασινάδα, σε μια σχετικά καλή κατάσταση αλλά αγχωμένος για το λάθος μου , και συνεχίζω...από εκεί προσπερνάω μερικά άτομα και φτάνω στο πρώτο δυνατό γκρουπάκι πριν τις μεγάλες κατηφόρες τις Οξίας... (Παπουνίδου, Καμαριανάκης, και πάλι Θεμιστοκλής και Goutobre...), εδώ το γκρουπάκι πάει καλά με ωραίο ρυθμό οπου τους παρασέρνω, και πηγαίνω λίγο γρήγορα στις κατηφόρες... φτάνουμε στη Ζαρκάδια (40Km) και είμαι και πάλι 7ος. Με το γκρουπάκι αυτό φτάνουμε μαζί σχεδόν στο 3ο  κεντρικό σταθμό (Κρούσοβο) κάθομαι τρώω ζυμαρικά και ετοιμάζομαι για την αναχώρηση μου... Τονίζω ότι έχει αρχίζει να βραδιάζει και να χιονίζει... Ξεκινάω ενώ έχουνε αρχίζει να (Ζελεδιαζουν) οι Μύες μου... και να πονάνε, σκέφτομαι ότι έχω αρκετό αγώνα μπροστά μου και ότι θα μου περάσει αλλά όσο περνάει ο χρόνος οι γενικοί πόνοι στα πόδια μου δυναμώνουν...

Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα προβλήματα... Συνεχίζοντας προς τον 4ο  κεντρικό σταθμό ... η Ναταλία,  ο Ν. Κίτρινος, ο Θεμιστοκλής, ο Καμαριανάκης χάνονται  μέσα στο σκοτεινό δάσος... ενώ έχω προβλήματα και στην κατηφόρα όπου έχουν αρχίσει τα πόδια μου να αγκυλώνουν... φτάνω στην Πυραμίδα 81Km και κοιτάω ότι είμαι στη 10η θέση... αλλα οι κατηφόρες πηγαίνουν όλο και πιο αργά...

Σε κάποια φάση πηγαίνουμε μαζί με τον Καλλικράτη G. αλλα μόλις βγαίνουμε στον χωματόδρομο μέχρι το 4ο  σταθμό αρχίζει και ξεμακραίνει... Ενώ μπαίνω στον 4ο  σταθμό Άλικοι 102Km ο Goutobre είναι έτοιμος να φύγει ... από εδώ και πέρα αρχίζουν τα σοβαρά προβλήματα. Κάθομαι στον σταθμό αλλάζω μπλούζα, τρώω κάτι, και περνώ ένα ντεπόν για τους Πόνους στα πόδια μου. Ενώ φεύγω από τον σταθμό μόλις μπαίνει στον σταθμό ο Μπαμπατσος Α. με προβλήματα υποθερμίας, το ντεπόν αρχίζει και ενεργεί, μετά από μισή ώρα και έτσι μπορώ και τρέξω για λίγο αλλά μετά από μια ώρα, πάλι αρχίζουν οι πόνοι  που με καθυστερούν παρα πολύ στο κομμάτι αυτό του μέγα ρέματος που βγαίνει πολύ δύσκολα... είμαι για τα καλά μέσα στο πυκνό σκοτάδι πρωινές ώρες, με τον Νέστο στα δεξιά, μέσα σε πυκνή σχεδόν καταθλιπτική βλάστηση... και οι πόνοι να είναι αβάσταχτοι... εδώ με περνάνε αρκετοί αθλητές και φτάνω στη Ζαρκάδια στη 13η θέση... έχω σκοπό εδώ να σταματήσω η να ξεκούραστο μέχρι το κλείσιμο του σταθμού, και να συνεχίσω με τον χρόνο που μου απομένει. Οι διασώστες με βοηθούν να συνέλθω και στην σκηνή συναντώ τον Θεμιστοκλή με προβλήματα και αυτός, αλλα είναι διατεθειμένος να συνεχίσει ακάθεκτος...  μετά από 1:30h  περίπου η κατάξη μου δεν έχει αλλάξει και αποφασίζω να συνεχίσω. Οι ανηφόρες της Οξίας βγαίνουν καλά με καλο ρυθμό για την κατάσταση μου, αλλά  μόλις τελειώνει η επήρεια του παυσίπονου στη Ζάρκάδια πάλι αρχίζουν οι αφόρητοι πόνοι... φτάνω στη Σιλί, πρωινές ώρες με την Ανατολή και παχνί γύρο μου από τις χαμηλές θερμοκρασίες, εδώ από την ενδοεπικοινωνία σε έναν σταθμό ακούω ότι ο Βαγγέλης μόλις τερμάτισε... (χάρηκα πολύ γιατί έχουμε κάνει ΠΟΛΛΕΣ προπονήσεις μαζί στον Ταϋγετο) εδώ συναντώ τους πρώτους αθλητές του ROUT trail ... και όλους τους υπολοιπους μέχρι την Πρασινάδα. Κάθομαι και τρώω στην Πρασινάδα, και ακούω μια φωνή πίσω μου, είναι ο Δημήτρης T. με τον Καζούρη.Δ είναι σε πολύ καλή κατάσταση και συνεχίζουν δυνατά για το τέλος. Εχω φτάσει σε σημείο να παρακαλάω για ανηφόρα γιατί τα πόδια μου κλειδώνουν στην παραμικρή κατηφορική κλίση, και φτάνω τελικά στην μεγάλη ανηφόρα του Θεολόγου, πραγματικά υπέροχο κομμάτι, αλλά μόνο όταν έχεις πόδια να το τρέχεις... μέσα στο δάσος μόνος μου οι ώρες φαίνονται αιώνες... και παρακαλείς να βγείς να δεις λίγο ουρανό, τελικά φτάνω στη κορυφή, και με βοηθούν και πάλι οι διασώστες να με συνεφέρουν, από εδώ και πέρα... 155Km έχω μια κατηφόρα, και μια ανηφόρα μέχρι τους καταρράκτες, και έναν ελαφρά ανηφορικό χωματόδρομο μέχρι τον τερματισμό... λίγο πριν τον χωματόδρομο που σε οδηγεί στον τερματισμό συναντώ τους πρώτους από το Ροδόπη Trail και με προσπερνούν και αυτοί... για τον δικό τους τερματισμό. Φτάνοντας στο χωματόδρομο κάθομαι για λίγο στον σταθμό και αρχίζω τα τελευταία 8Km αγώνα μετά από 37 ώρες αγώνα. Δεν μπορώ να τρέξω πλέον και ο δρόμος με δυσκολεύει πολύ συνεχίσω προσπαθώ να κάνω γρήγορο περπάτημα αλλά τα χιλιόμετρα απλά δεν περνούν... έχω καλύψει το σώμα μου με ισοθερμική κουβέρτα για να με κρατήσει ζεστό ενώ νιώθω ότι έχω πυρετό. Καθώς βραδιάζει δεν είμαι καν σίγουρος ότι βρίσκομαι στο σωστό δρόμο και αρχίζω και βλέπω οπτασίες, μεταξύ των φυλλωσιών και της πυκνής βλάστησης, το μυαλό σου αρχίζει και βλέπει πράγματα που δεν είναι εκεί...(πράγμα που δεν μου έχει ξανασυμβεί) μπερδεύει σκιές με διάφορες εικόνες, ενώ όταν φτάνεις στο σημείο που νομίζεις ότι είδες μια σκηνή, έναν άνθρωπο, ένα αυτοκίνιτο, αλλά δεν είναι τίποτα εκεί...

  1-2 Km πριν τον τερματισμό παρουσιάζονται κάποιοι εθελοντές και με συνοδεύουν... φτάνω στον τερματισμό... αρχίζουν και χτυπάνε οι κουδούνες...  ήθελα να τρέξω στο τέλος, αλλά δεν τα κατάφερα και απλά περπατάω πιο γρήγορα. Ο Χ. Κατσάνος  μου πιάνει τα χέρια και μου τα σηκώνει. Ο αγώνες μου τελειώνει μετά από 39 ωρες προσπάθειας, ένω τελευταία 8Km βγήκαν σε 2 ώρες ... Στον τερματισμό με περιμένει προς έκπληξη μου ο Γκουνκό Αλέξης και με βοηθάει να παω στον κεντρικό ξενώνα του δασικού χωριού εκεί με  περιμένουν όλοι οι γνωστοί πλέον, από τους αγώνες βουνού.

Συμπεράσματα...

1) Ισως μου στοίχισε η απότομη αυξομειώσει του ρυθμού στο 22Km

2) Ισως οι τελευταίες  τρεις προπονήσεις όλες πάνω από +2000m στο  βουνό με όπου σε συνδυασμό με τις προπονήσεις για τις Άλπεις ήταν πάρα πολλές για την ΡΟΔΟΠΗ

3) Ο αγώνας είναι πολύ δύσκολος όχι τόσο πολύ λόγο του τερέν αλλα επειδή έχει Λίγους σταθμούς οι πιο πολλοί εκτεθειμένοι στα στοιχεία της φύσης πράγμα που το κάνει πιο δύσκολο από το UTMB θα έλεγα...