ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ 2012

Ο αγώνας αυτός είναι ιδιαίτερος για έμενα, γιατί είναι ο πρώτος αγώνας τον οποίο εγκατέλειψα. Πραγματικά το κεφάλι μου από τον πόνο πήγαινε να σπάσει, δεν μπορούσα να διαχειριστώ άλλη ποσότητα πόνου. Κάθε μου βήμα ήταν και από μια σουβλιά. Τα πόδια μου από την μέση και κάτω κλείδωσαν δεν λύγιζαν και καθε “σκασιμο” στην άσφαλτο τράνταζαν τους μύες που πονούσαν. Τον πόνο τον ανεχόμουν για τα τελευταία 30 χιλιόμετρα, άλλα ο ρυθμός ήταν τρομακτικά αργός και έτσι κόπηκα λόγο χρόνου...

Το πρωινό της 28ης Σεπτεμβρίου μας βρήκε όλους κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Η ψυχολογία μου ήταν θετική, και απολάμβανα κάθε στιγμή. Φίλοι και αγαπημένοι κάτω από τον Ιερό βράχο μας ξεπροβόδισαν, και με μια αναμνηστική φωτογραφία με τους 5 Σπαρτιάτες αθλητές και των ομάδων υποστήριξης τους, ξεκινήσαμε.

Είχα πει στον εαυτό μου ότι θα ακολουθούσε μια όμορφη περιπέτεια μέχρι τη γη της Σπάρτης, όμως είχα λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο. Εάν και ο τρόπος αντιμετώπισις είναι σωστός, το είχα πάρει λίγο αψήφιστα. Σε γενικές γραμμές η προπόνηση μου τους τελευταίους δυο μήνες είχε μειωθεί αισθητά χωρίς όμως να μειώσω τις μεγάλες προπονήσεις του σαββατοκύριακου, και όπως θα δείτε μου στοίχισε. Βασίστηκα πιο πολύ στην εμπειρία μου από άλλους αγώνες μεγάλους που έχω τρέξει, αλλά αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες. Δεν σε παίρνει σε έναν τέτοιο αγώνα να βασίζεσαι στα παραπάνω, πρέπει τα πόδια να σου αν έχουν ψηθεί, αλλιώς καίγεσαι.

Ξεκινάμε ωραία και κατηφορικά το πλακόστρωτο μέχρι την Πειραιως, όπου στρίβουμε αριστερά στην Ιερά οδό και έπειτα στο Δαφνί. Ολα καλά μέχρι εδώ, ο ήλιος δεν έκαιγε, και γρήγορα δεν πήγαινα. Απολάμβανα κάθε βήμα και στιγμή, άσχετα από τα τοπία κλπ. Όμως τα πόδια μου δεν τα ένοιωθα φρέσκα, καταλάβαινα μια μικρή αίσθηση κούρασης και πιασίματος από την αρχή. Δεν έδωσα σημασία και είπα στον εαυτό μου ότι θα περάσει. Σε κάποιο σημείο βρίσκομαι με τον Δασκαλοπουλο και τον Δημοπουλο και δεν πηγαίναμε πιο γρήγορα από 6' το χιλιόμετρο. Η ζέστη αρχίζει και φανερώνει τα δόντια της αλλά είμαι συνηθισμένος σε αυτήν, και ψύχω τον εαυτό μου με νερά στο σώμα μου καθ'ολη την διάρκεια της διαδρομής. Περνάω το πρώτο 20αρι σε 1 ώρα και 59 λεπτά. Μετά από περίπου 4 ώρες βλέπω τον εαυτό μου να είμαι μόνο 10 λεπτά πριν το κόψιμο της κάποιου σταθμού, και αναρωτήθηκα για πιο λόγο το λάθος. Κοιτούσα λάθος σήμανση "ώρες κλεισίματος του επόμενου σταθμού" και και όχι του ίδιου, πράγμα που σήμαινε ότι "νόμιζα" ότι είχα χρόνο μπροστά μου. Έτσι ανασκουμπώθηκα μέσα στους 35 βαθμούς και άρχισα να επιταχύνω, εδώ συναντάω και τους Ζιαμπαρα και Κρυστάλλι. Ο ήλιος πλέον είναι πάνω από τα κεφάλια μας αλλά αντέχω την ζεστή βρέχοντας το σώμα μου αλλά και πίνοντας νερό. Η διάβροχη των ρούχων με νερά εξωτερικά με ανακουφίζει, αλλά βρέχει ταυτόχρονα και τα παπούτσια μου, όπου το νερό δεν στραγγίζει και μου μουλιάζει τα ποδιά μου, δημιουργώντας μια τεράστια φουσκάλα ακριβός εκεί που πατάει το πέλμα. 

Το νερό όμως κάνει την φουσκάλα εσωτερική, έτσι στο σαραντικοστο χιλιόμετρο νιώθω μια μικρή ενόχληση στο αριστερό μου πόδι, από τον οποίο περνάω στις 4:13 ώρες, δεν νοιώθω κόπωση ούτε και πολύ ξεκούραστος και ο ρυθμός μου είναι κάλος δεδομένων τον συνθηκών. Ο Σταύρος και η Μαρία δεν επιτρέπεται να με βοηθήσουν μέχρι το 80, άπλα σε κάθε σταθμό με φειδώ μου λένε πόση ώρα έχω μέχρι τον επόμενο σταθμό. Σε κάποιο διάστημα πηγαίνουμε μαζί με τον Γιάννη τον Δημόπουλο που μου αναφέρει κάποια στομαχικά προβλήματα και τον χάνω για λίγο και πηγαίνω μαζί με την Στέλλα Μαρκακου. Σταματάω στους σταθμούς πιο πολύ από τους υπολοίπους (λάθος), και έτσι η Στέλλα και ο Γιάννης είναι μπροστά μου. Αρχίζουμε να περπατάμε τις πρώτες ανηφόρες προς την Κόρινθο, τα παιδιά είναι συνεχεία μπροστά μου, και τους φτάνω στο τσακ πριν το μεγάλο σταθμό της Κορίνθου, εδώ Η Μαρία με ταΐζει οι υπόλοιποι (Σταύρος και θύμιος) με βοηθάνε να  αλλάξω κάλτσες, βρεγμένα παπούτσια, μπλούζα και κολάν. Τα ποδιά μου είναι ζαρωμένα από τα νερά που έχω ρίξει πάνω μου.(αιτία της πρώτης μεγάλης φουσκάλας) όπως αναφέρθηκα πιο πάνω.

Τα ποδιά μου είναι εντάξει παρά το ότι νιώθω "προσθετικά" πιάσιμο από την αρχή του αγώνα. Νιώθω σχεδόν φρέσκος και συνεχίζω. Οι Σπαρτιάτες είναι μπροστά μου και έχουν πιο κάλο ρυθμό ωστόσο τους προλαβαίνω στον επόμενο σταθμό και είμαστε μαζί..

Στον επόμενο μεγάλο σταθμό δέχομαι την καλύτερη υποδοχή από κάθε άλλον αθλητή και η ομάδα μου με περιποιείται με φαγητό κλπ. αλλά το κυριότερο έχει μαζέψει υγρό η φουσκάλα και την σπάμε. Εδώ η Ασιμινα Συλαιου με βοηθάει και μου δίνει ένα Compeed που με βοήθησε αρκετά και την ευχαριστώ για αυτό :) .

Στο σημείο αυτό έχει πέσει η θερμοκρασία και το τρέξιμο γίνεται πιο άνετο μεν, άλλα τα πόδια αρχίζουν και κλειδώνουν όλο και πιο πολύ, έτσι η Στέλλα και ο Γιάννης ξεμακραίνουν. Κρατάω έναν καλό ρυθμό και σε κάποια φάση με περνάει ο Τεμον Αεκ ο οποίος τερματίζει των αγώνα στις 36 ώρες ακριβός. Κατά το σούρουπο φτάνω σε κάποιο χωριό και μου κάνουν λίγο μασάζ, τρώω άλλα τα πόδια μου δεν συνέρχονται είναι μονίμως πιασμένα και κουρασμένα. Από εδώ και πέρα, όπου υποτίθεται ότι βραδιάζει και μπορείς να τρέξεις πιο άνετα έμενα τα πόδια μου κλειδώνουν. Ενώ τρέχουμε σχεδόν σε πανσέληνο ανάμεσα από αρχαία αμπέλια δεν το ευχαριστιέμαι. Κάθε "σκάσιμο" των ποδιών πάνω στην άσφαλτο είναι σουβλιά πόνου στα πόδια και στο μυαλό μου. Φτάνω στο 130 και ζητάω να κοιμηθώ για 5 λεπτά εκεί βλέπω όλα τα παιδιά από το γήπεδο να με υποστηρίζουν άλλα τα πόδια μου δεν πάνε, δεν λυγίζουν, δεν σπρώχνουν το σώμα προς τα μπροστά. Ίσως εδώ έπρεπε να το είχα παρατήσει αλλά ήθελα να το παλέψω για λίγο ακόμα, τα υπόλοιπα 20 χιλιόμετρα μέχρι τα Λύρκεια ήταν και αυτά βασανιστικά, φτάνω στον σταθμό ένα λεπτό πριν κλείσει, και περνώ ένα Depon(MONO) μήπως γίνει κάποιο θαύμα. Συνεχίζω για 1 χιλιόμετρο πιο κάτω και κόβομαι... Ο ρυθμός μου πλέον ήταν ΠΟΛΥ αργός όχι λόγο κούρασης άλλα λόγο κλειδώματος ποδιών... Έπαιξα και έχασα.. έτσι άπλα...

Συμπεράσματα.

• Μην ξοδεύεται πολύ ώρα στους σταθμούς.
• Στον αγώνα αυτόν δεν σας παίρνει για μεσοβέζικες λύσεις πρέπει να έχετε συγκεντρωθεί προπονητικά 100%.
• γιατί τα περάσματα είναι αυστηρά και γρήγορα.
• Μην στηρίζεστε ΜΟΝΟ στην τροφοδοσία του αγώνα.
• Μαζί σας να έχετε, ιδιαίτερα στα πρώτα 80 χιλιόμετρα, μαγνήσιο φακελάκια, ισοτονικά σε μορφή ταμπλέτας και κάτι για την ενέργεια.

Τα Λάθη μου!!!!

• Εβρεχα και τα παπούτσια μου μέχρι το 80, με αποτέλεσμα να μου δημιουργηθεί μια φουσκάλα ακριβώς εκεί που πρώτο σκάει το πόδι στην άσφαλτο.
• Κοιτούσα λάθος σήμανση "next check point closing time" και όχι "check point closing time"
• Ελλιπής προπόνηση τους τελευταίους ενάμιση μήνες, είχαν μειωθεί αισθητά οι ενδιάμεσες προπονήσεις μου,  με αποτέλεσμα από τον ΟΜΤ και μετά έχω κάνει μόνο μια εβδομάδα με 108 χιλιόμετρα δρομικά, που είναι ΠΟΛΥ λίγα σε σχέση με τον Γιάννη που έφτασε 140χιλ.
• Καθησυχάστικα, επειδή είμαι δρομέας βουνού, ΑΛΛΑ από τον ΟΜΤ και μετά, δεν έκανα βουνό άρα δεν με βοήθησε και πολύ αυτό.
• Ξόδευα πολύ ώρα στους σταθμούς.

Κρητική για τον αγώνα

• Έχω την αίσθηση ότι ο αγώνας δεν έχει εξελιχθεί με τα χρονιά σε σχέση με άλλους αγώνες εξωτερικού, από πλευράς τροφοδοσίας κυριότερα.
• Όταν έβλεπα στους σταθμούς Πτι-περ μπισκότα και σταφίδες δεν ήξερα τι να πρώτο-σκεφτο.
• Ισοτονικά σε Κυπελλάκια όπως στο Μαραθώνιο σε τουλάχιστον 10 από τους 22 πρώτους σταθμούς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δύσκολο να έχουν.
• Μέσα σε τέτοια ζεστή υπήρχαν αθλητές που δεν είχαν πάρει καθόλου ισοτονικό, επειδή είχαν βασιστεί στα ισοτονικά του αγώνα πριν τα 80 χιλιόμετρα, και αναγκαστικά και τους πρόσφερα εγώ.
• πιστεύω ότι μπορούν να κόψουν τους μίσους σταθμούς μέχρι Κόρινθο και άπλα να επανδρώσουν πολύ καλύτερα τους εναπομείναντες σταθμούς.

Θετική Κριτική για τον αγώνα.

• Καλά κάνουν και κρατούν τις πόρτες τόσο αυστηρές διατηρώντας το επίπεδο υψηλό.
• Όλοι οι σταθμοί είχαν το αντίστοιχο κουτί τροφοδοσίας, οπού μπορούσες να αφήσεις τα δικά σου πράγματα σε καθε αντίστοιχο κουτί την προηγούμενη του αγώνα στο ξενοδοχείο.
• Παραμένει ΠΟΛΥ δύσκολος αγώνας.
• ΟΛΟΙ αγωνίζονται για ένα ΚΛΑΔΟ ΕΛΑΙΑΣ από τον Πρώτο μέχρι και τον τελευταίο.

Και άλλα συμπεράσματα.

• Ο αγώνας είναι είναι πολύ δύσκολος.
• Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί σταθμοί δεν σημαίνει ότι το κάνει πιο εύκολο.
• α)  Γιατί οι σταθμοί είναι του επίπεδου Πτι-μπερ και σταφίδων.
• β) Γιατί σε καθε σταθμό υπάρχει όριο αποκλεισμού και όχι μόνο στους κεντρικούς σταθμούς.
• Η Ζέστη έμενα προσωπικά δεν με πείραξε, με δυσκόλεψε ναι, άλλα δεν με εξαθλίωσε.
• Έμεινα καθαρά από πόδια(Πιασμένα από την αρχή μέχρι το έσχατο σημείο) όπου κλείδωσαν εντελώς στο 150 χιλιόμετρο.
• Η ομάδα υποστήριξης μου ήταν πλήρως ενημερωμένη για το που και πως θα μπορούσε να με βοηθήσει.
• Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ομάδες υποστήριξης επιτρέπεται μόνο στους δεκατρείς από τους 75 σταθμούς πράγμα που είδα να παραβιάζεται.
• Ίσως εάν η τροφοδοσία ήταν καλύτερη δεν θα βλέπαμε και τόσες παραβιάσεις του κανονισμού.
• Δεν εννοείται στα ΠΡΩΤΑ 80 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ...
• α) να μην υπάρχει ισοτονικό (ίσως να τα πρόλαβαν οι πρώτοι...)
• β) να μην υπάρχει σταθμός με έστω και 2 μπουκιές κανονικου φαγητού.
• Εφόσον δόθηκε παράταση 20 λεπτών στην πρώτη κυρία πόρτα(λόγω ζεστής) έπρεπε να δοθεί και στις υπόλοιπες, αφού ήταν ασαφές, και στην ευχέρεια του επόπτη του καθε σταθμου.
• Στην τεχνική ενημέρωση πείστηκα ότι τσάμπα θα κουβάλαγα φαγητά στο κουλερ του αυτοκίνητου που με συνόδευε.
• πράγμα που αποδείχτηκε εντελώς λάθος.
• Δεν είδα τα φαγητά που περιγράφτηκαν και στις ποσότητες που αναφέρθηκαν στην τεχνική ενημέρωση.(ίσως φταίει που ήμουν εντελώς συγκεντρωμένος στην δικιά μου ομάδα υποστήριξης)

Κατι άλλο, που θα ήθελα να αναφέρω, ακούω πολλούς να λένε ότι είναι από τους μοναδικούς αγώνες που δεν διαχειρίζεσαι μονο τους λεγόμενους <<ΤΟΙΧΟΥΣ>> που μπορείς να συναντήσεις, ίσως το Σπαρταθλον σε πάει και λίγο πιο πέρα και σε κάνει να πιστέψεις ότι μπορείς να τρέξεις πάνω σε νερό... Ίσως η δικιά μου η πίστη δεν μου το επέτρεψε εκείνο το βράδυ, άλλα σίγουρα θα το ξαναδοκιμάσω...  

* κάτι ακόμα θέλω να δώσω Συγχαρητήρια στον Γιάννη Δημοπουλο για την πρωτη του εμφάνιση  στο Σπαρταθλο για την αφοσίωση που έδειξε στην προπόνηση και στον Τερματισμό στην Τριτη θέση στην κατάταξη των Ελλήνων αθλητών. Στη Στελλα Μαρκακου αφού πέρασε το Βουνό έμεινε απο ενέργεια, και στους υπόλοιπους 2 Σπαρτιάτες που βρέθηκαν στην εκκίνηση τους Ν.Δασακαλοπουλο και Γ.Μαλτεζο... 

Προ-αγωνιστικό κείμενο Σπαρτάθλου 2012

Έφτασε η πολυπόθητη μέρα.. Νιώθω εντελώς έξω από νερά μου έχοντας επικεντρώσει "κακώς" όλες μου τις προπονήσεις σε δρομικές και όχι βουνού.

Μετά τον ΟΜΤ έδωσα στο κορμί μου περίπου 5 εβδομάδες να ξεκουραστεί και έπειτα άρχισα να φορτώνω με δρομικά χιλιόμετρα. Ήταν κάτι σαν δίκοπο μαχαίρι γιατί από την μια δεν έπρεπε να το παρακάνω λόγω του ΟΜΤ, από την άλλη έπρεπε να φορτώσω με χιλιόμετρα για τον πολύ δύσκολο αγώνα του Σπαρταθλου. Έτσι τελικά κατόρθωσα(long runs) και έκανα περίπου 2x18αρια ,2x25αρια ,2x34αρια ένα 57αρι Σπάρτη-Τρίπολη και τέλος ένα 65αρι σε 8:30 ώρες αλλά με +1800μ υψομετρική διαφορά. Δεν είμαι και δυσαρεστημένος αλλά ο ΟΜΤ δεν μου επέτρεψε να κάνω κάτι παραπάνω. Το λεγόμενο “σβήσιμο” έρχεται περίπου 4ις εβδομάδες πριν που ακούγεται πολύ αλλά καλύτερα να είσαι ξεκούραστος την ήμερα του αγώνα. Την τελευταία εβδομάδα ένιωσα μια υποτονικότητα αλλά ίσως απλά να οφείλετε στην απραξία. Ο αγώνας είναι πολύ δύσκολος και το σημείο προσοχής είναι ότι ο ρυθμός δεν πρέπει να είναι πιο γρήγορος από 6min/km στα πρωτα 80 χιλ. Μετά από εκεί και πέρα ο ρυθμός μπορεί να πέσει :-). Ένα άλλο ΠΟΛΥ βασικό εμπόδιο είναι ο σκόπελος της ζέστης που θα μας δυσκολέψει πάρα πολύ και πρέπει να πίνουμε πολλά υγρά, μαγνήσιο, αλάτι και ισοτονικά πέρα από την πρόσληψη ενεργείας καθ'ολη την διάρκεια του 36ορου αγώνα. Η οργάνωση μου για τον αγώνα κάπως με έχει ξενερώσει αλλά με την επιλογή του συνοδού ήταν απαραίτητο( θα καταλάβετε στην φωτογραφία που παραθέτω).

 Είναι ιδιαίτερος αγώνας για μένα γιατί την παρασκευή το πρωί θα ξεκινήσει ένα μαγικό ταξίδι για μένα από την Ακρόπολη μέχρι τον τόπο που μεγάλωσα. Φέτος για πρώτη φορά συμμετέχουν και 4 Σπαρτιάτες και μια Σπαρτιάτισα που θα πάρουν το βάπτισμα στην γραμμή εκκινήσεως ,τους εύχομαι ολόψυχα καλό τερματισμό. Για live αποτελέσματα εδώ www.spartathlon.gr

2012 μετα τον ΟΜΤ

Μετά τον Υπέροχο αγώνα του OMT και αφού έχουν "καταλαγιάσει" τα συναισθήματα θα προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις μου σειρά στο παρακάτω κείμενο. Μετά τον OMT ουσιαστικά δεν έχω κάνει κάποια μεγάλη προπόνηση αφού είχα αρκετές ενοχλήσεις γύρο από τους αστραγάλους και αφού οι πόνοι βρίσκονται κοντά στους αχίλλειους, προσπάθησα να τους προστατέψω αλλα και συνάμα να ξεκουραστώ ώστε να μπορώ να βάλω έστω και κάποια χιλιόμετρα πριν το Σπάρταθλο. Όταν άρχισα ξανά να τρέχω (λίγο) την 2η εβδομάδα μετά τον OMT προσπαθούσα να βάλω στο μυαλό μου το εξής. <<ότι Για να μου βγει το OMT σαν αγώνας προπονήσεις για το Σπάρταθλο>>, (η με πιο απλά λόγια να με ωφελήσει προπονητικά), θα πρέπει να δώσω χρόνο στο σώμα και στο κορμί μου να ξεκουραστεί και να μην κουβαλήσω τραυματισμούς η κούραση στις επόμενες προπονήσεις για το σπάρταθλο, πράγμα που όταν δεν έχεις έναν προπονητή να προσέχει ποσα χιλιόμετρα θα τρέχεις κάθε εβδομάδα, σε τι παλμούς, σε τι ρυθμό, σε τι terrain, και αλλα πολλά, θα πρέπει όλες τις προηγούμενες παραμέτρους να τις προσεχεις ακούγοντας το σώμα σου. Προσπάθησα να κάνω όσο μπορούσα κολύμπι για να επιταχύνω την αποθεραπεία και να μην τρέχω παρα-πολύ. Είναι πλέον η 5η εβδομάδα μετά τον OMT και θα προσπαθήσω αυτήν την εβδομάδα να κάνω δυο 25αρια "back το back" παρσκευή/σάββατο. Άρχισα ουσιαστικά τις προηγούμενες προπονήσεις με 55Km ενώ η προηγουμενη είχε σύνολο 65 χιλιόμετρα, ενώ την εβδομάδα που διανύω θα προσπαθήσω για 75 χιλιόμετρα μαζί με τα 2x25 χιλιόμετρα Back το back... άρα μεσοβδόμαδα θα πρέπει να βγούν εύκολα περίπου 25Km. Ο Αύγουστος για μένα είναι μηνας προσοχής για τραυματισμούς μιας και μου έχουν βγει 2 τραυματισμοί ενίοτε τον αύγουστο 2009 και 2010(πριν το UTMB)

Γενικά το ξέρω ότι τα χιλιόμετρα αυτά δεν αρκούν για το Σπάρταθλο και γενικά σε αγώνες Βουνού που πάω (100 μιλιων) τα Long runs μπορούν να φτάσουν και δεκάωρα άρα και σε αυτόν τον αγώνα που είναι όλος ασφάλτινος θα έπρεπε να ακολουθήσω περίπου την ίδια διαδικασία αλλα ο OMT την έχει ανακατέψει την τράπουλα και έτσι αλλάζουν τα δεδομένα... βλέπεις κατά βάθος θέλουμε πιο πολλά από αυτά που πρέπει να έχουμε σε μια δεδομένη στιγμή...

Olympus Mythcal Trail 2012 Post race Report

Συνοπτικά ο Αγώνας είναι 100 χιλιομετρων με +7000 υψομετρικής, και έκανα 21 ώρες και 57λεπτά. Αποτελέσματα από τον Αγώνα μπορείτε να βρείτε εδώ .

Μετά από περίπου 4 εβδομάδες "Tapering" ένιωθα λίγο σκουριασμένος και δεν είχα όρεξη γενικά για τον Ultra του OMT.

Ξεκινήσαμε 3 αθλητές από την νότια Eλλάδα Εγώ, ο Σταύρος Σταυροπουλος και ο Βαγγέλης Μπάκας και φτάσαμε στο Λιτόχωρο την πέμπτη το απόγευμα. Ο χρόνος αναμονής μέχρι την εκκίνηση τα ξημερώματα του Σαββάτου μου έσπαγε τα νεύρα. Οι τελευταίες ετοιμασίες στο drop bag, και στον εξοπλισμό το βραδάκι της παρασκευής, και βρεθήκαμε στα λεωφορεία,  που θα μας πήγαιναν στο ΔΙΟΝ που είναι στα 0 μετρα από την θάλασσα. Στην εκκίνηση όλοι ήταν έτοιμοι με τις στολές τους  και τον ειδικό εξοπλισμό τους. Εγώ δεν είχα και ιδιαίτερη όρεξη να τρέξω έναν ultra μάλλον έφταιγε ότι το Tapering μου ήταν πολύ μεγάλο περίπου 4 εβδομάδες...

10,9..3,2,1 και Φύγαμε... περίπου 140 Αθλητές...  Άρχισα ιδιαιτερα αργά, δεν ήθελα να πιεστώ καθόλου από την αρχή. Η Λώρα έφυγε σαν βέλος μπροστά, και από εκείνο το σημείο και μετά δεν την ξαναείδα... Λίγο πριν μπούμε στο μονοπάτι σταμάτησα σε μια πηγή να γεμίσω το ένα μου παγούρι με νερό. Στο πρώτο check point ήμουν 52ος, ενώ ο Σταύρος και ο Βαγγέλης ήταν πολύ μπροστά για να μην πέσουν πάνω σε συνωστισμένο κόσμο στο αρχικό στενό μονοπάτι του Ολύμπου... Μετά το έκτο χιλιόμετρο όπου αρχίζει το μονοπάτι, έβγαλα τα "καλά" μου raid light (μπατόν), τα οποια με βοήθησαν πάρα πολύ. Άρχισα χωρίς υπερβολές να περνάω κόσμο ήρεμα και ωραία χωρίς να κουράζομαι, προσπαθούσα να κρατήσω έναν σταθερό ρυθμό. Ο πρώτος κανονικός σταθμός ήταν η (Κορομηλιά) στο ενδέκατο  χιλιόμετρο. Εδώ είχε ακόμα και καρπούζι και ισοτονικά και νερό... Στο σημείο αυτό χωρίς πολύ προσπάθεια ήμουν 34ος... ο στόχος μου ήταν να φτάσω τον φίλο μου τον Σταυρο... Μετά την Κορομηλιά, ο επόμενος στόχος ήταν η Πετρόστρουγκα... στο 16ο χιλιόμετρο. Τα μπατον το βραδυ με βοηθάνε πολύ, αλλα και ο ελαφρύς εξοπλισμός, μου επιτρέπουν να κινούμαι άνετα και συνεχίζω να περνάω κόσμο. Φτάνω στο δεύτερο καλο σταθμό( Πετρόστρουγκα) στη 32η θέση και τρώω ένα sandwich στα γρήγορα και γεμίζω με την (σκόνη ισοτονικού) που προσφέρανε σε κάθε σταθμό. Στη πετρόστρουγκα βλέπω για πρώτη φορα τον Σταύρο Σταυροπουλο με τον Δημήτρη Τρουπί, αυτοί φεύγουν ενώ εγώ κάθομαι για λίγο... Έπειτα από εκείνο τον σταθμό έχει μια πολύ γερή ανηφόρα λίγο πριν βγείς στο οροπέδιο... Στο σημείο αυτό λοιπών, φτάνω τον Σταυρο με τον Δημήτρη(όπου έχουν αποφασίσει να το πάνε μαζί), εκεί κάπως κόβω και πάμε όλη την ανηφόρα μέχρι το οροπέδιο μαζί... Στο σημείο αυτό αρχίζει και ξημερώνει και οι εικόνες είναι απίστευτες... 

Ξημερώματα από το βουνό των θεών.

Κάποια στιγμή πριν το οροπέδιο(4ος σταθμός ΚΜ-16) μπερδευόμαστε λίγο και παίρνουμε το μονοπάτι που σε πάει προς το πάνω καταφύγιο, το συνειδητοποιούμε, και αλλάζουμε ρου νωρίς... Φτάνουμε πλέον και οι τρεις.. στο σταθμό του Οροπεδίου σε 3 ώρες και 9 λεπτά ενώ η θέση μου εκείνη την στιγμή είναι 25η... ενώ η συνολική υψομετρική   είναι 2800 μέτρα. Στον Σταθμό είναι ο Ηλίας Μπάκας ο οποιος μας εμψυχώνει χτυπώντας κάποιες κουδούνες ενώ υπάρχει πολύς κόσμος που μας βοηθάει. Ο Λουκάς ο Πρατιλας με βοηθάει προσωπικά και μου ετοιμάζει τα παγούρια!!!, ενώ η ζεστή σούπα του Μιχάλη Στύλλα είναι απίστευτη από ενεργειακής άποψης. Στο σταθμό βλέπουμε και την Νέλλη που είχαμε γνωρίσει στο Λιτόχωρο και βοηθάει με την καταγραφή των αθλητών. Πραγματικά στον σταθμό αυτόν γίνεται χαμός από κόσμο και από τις ζητωκραυγές που μας εμψυχώνουν... Ενώ ο Σταυρος κάνει "καμάκι" τον παροτρύνω να φύγουμε... Η διαδρομή από εδώ και πέρα κάπως ευθειαζει και γίνεται πιο τρεχαλατζιδικη, εδώ ξεφεύγω λίγο από Σταύρο και Δημήτρη ενώ μου φαίνεται ότι περνάω τον Νίκο Κίτρινο... 

Προς το τέλος του Στεφανιού Πριν την στροφή για το Σκολιό.

Το μονοπάτι περιφερικά και γύρο από το στεφάνι ξημερώματα είναι απίστευτο, και πολύ όμορφα χρώματα διαγράφουν τον ουρανό. Ο Γολγοθάς εδώ στην κυριολεξία αρχίζει από την στροφή για Σκολιό(2911μ), μια απίστευτη ανηφόρα.

Η απίστευτη ανηφόρα του Γολγοθά πριν το Σκολιό 2911μ

 Εδώ ξανά επιστρατεύω τα μπατον μου όπου και πάλι μου επιτρέπουν να ανεβώ ξεκούραστα,  έχω αρχίζει να ξεμακραίνω από Σταύρο, αρχίζω και νιώθω ελάχιστα την έλλειψη οξυγόνου, αλλα συνεχίζω για το Υψηλότερο σημείο τις διαδρομής το Σκολιό, που βρίσκεται στα 2911 μέτρα περίπου 6 μετρα πιο κάτω από την υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας τον Μύτικα... 

Λίγο πριν το Σκολιό

Φτάνω στο Σκολιό λοιπόν σε 6.02 ώρες στην 24η θέση  ενώ τα παιδιά περνούν σε χρόνο 6.09.. Να σημειώσω εδώ ότι σε διάστημα 26 χιλιομετρων έχουμε κάνει συνολική υψομετρική ~3000 μέτρα πράγμα που δύσκολα το βρίσκεις σε αγώνα ορεινού τρεξίματος... Η κατάσταση μου εδώ είναι καλή και ήρεμη... Ξέρω ότι έχουμε πολύ κατηφόρα και αποφασίζω να την πάω πολύ μαλακα για να μην πρηστούν τα πόδια μου... φτάνω στον Αγιο Αντώνιο (εάν δεν κάνω λάθος) και τα παιδιά του σταθμού μου λένε <<πρέπει να πας απέναντι στη ξύλινο σπιτάκι του lift... αλλα μην πας καρφί, ακόλουθα τα πασαλάκια>>... Εδώ έχει ένα πολύ “ωραίο” τερέν, από καφέ πετρα αλλα είναι σάρα...

Σάρα  με καφέ πέτρα προς Βρυσοπούλες.

 Την κατεβαίνω άνετα και ωραία και σταματάω στον επόμενο σταθμό που λέγεται Βρυσοπούλες . Στο 30ο  χιλιόμετρο η θέση μου ειναι  23η, εδώ κάθομαι και  μου ετοιμάζουν ισοτονικό και νερό και κάθομαι και τρώω τα sandwitch μαζί με κοκα κόλα... 

Ο σταθμός Βρυσοπουλες 30ο χιλιόμετρο.

Παρατηρώ ότι μετά από κάθε σταθμό το σώμα μου ανταποκρίνεται θετικά και νιώθω σχεδόν άνετος... εδώ συναντάω τον Δημήτρη Δεσποιναδη και  συνεχίζουμε μαζί προς το σταθμό της Μεταμόρφωσης, όπου συναντάμε ένα γκρουπάκι που είχε χαθεί... Στο σταθμό της μεταμόρφωσης έχω την ίδια θέση 23ος, ενώ μας  λένε <<ότι θα περάσετε το διάσελο και δεν θα ανεβείτε το βουνό...>> Η παρέα που είχε χαθεί βρίσκεται ξανά μπροστά μας,  ενώ εμείς φτάνουμε στο διάσελο, ο Σταυρος και ο Δημήτρης είναι πίσω μας αλλά εχουμε οπτική επαφή... 

Προς το Διάσελο μετά την Μεταμορφηση.

(εδώ στο διάσελο μπερδεύτηκε παρα πολύς κόσμος ακολουθώντας τα βελάκια που σε ανεβάζουν σε μια διπλή κορυφή με υψομετρική τουλάχιστον 300m, ενός αλλου αγώνα του Φαέθων... έλεος ρε παιδιά...)  

Τα παιδιά που ήταν μπροστά μας είχαν ανεβεί το μισό βουνό, τους φωνάζουμε  να κατεβουν, και ρωτάμε έναν βέλγο δρομέα ο οποιος έιχε και gps μαζί του και  μας λέει ότι η διαδρομή διασχίζει το διάσελο... Εδώ αρχίζει μια παρατεταμένη κατηφόρα με παρα πολλές τραβερσες... προσπαθώ να μην χάνω την αυτοσυγκέντρωση μου και να κάνω σταθερά και ελαφρά πατήματα... Ο Σταυρος και Ο Δημήτρης είναι πίσω στις τραβερσες ενώ είμαι με το μπροστινό γκρουπάκι που είχε χαθεί. Σημειώνω ότι η διαδρομή από Βρυσοπούλες μέχρι μπηχτετσι είναι 14Km. Επομένως πρέπει να διαχειριστής πολύ καλά την υδροποσία. Φτάνω λοιπών στο Μπιχτέτσι λίγο κουρασμένος (είχε αρχίσει ο ήλιος να σηκώνεται ψιλά) ενώ η θέση μου εδώ είναι 20ος!!!! Τα πράγματα είναι λίγο ζόρικα και κάθομαι τρώω πολύ καρπούζι και φαγητό... Ο Σταυρος Σταυρόπουλος ο Δημήτρης Τρούπης και ο Δημήτρης Δεσποινιαδης έρχονται μετά από λίγο. Μια ομάδα περίπου 15 ατόμων αναχωρούμε μαζί από το Μπιχτέτσι με στόχο τον επόμενο σταθμό σε απόσταση 10 χιλιομετρων... εδώ υπάρχει χωματόδρομος ελαφρά ανηφορικός και ο Σταύρος μαζί με το μπροστινό γκρουπάκι ξεφεύγει, ενώ πίσω μένουμε με τον Δεσποινιάδη και τον Τρούπι λίγο πιο πίσω.

Ο δρόμος μετά το Μπιχτετσι

 Πάμε με αργό και σταθερό τρέξιμο, ενώ το μπροστινό γκρουπάκι αρχίζει και ξεμακραίνει... Φτάνουμε σε μια ΠΟΛΥ ωραία πηγή και δροσιζόμαστε για Λίγο με τον Δεσποινιάδη. Νιώθω καλά και έχω στόχο τον επόμενο σταθμό. 

Η πηγή μετά το Μπιχτέτσι

Εδώ όμως είναι και το κομβικό σημείο του αγώνα μου... ενώ σε κάποια φάση έπρεπε να κάνουμε αριστερά και να βγούμε από τον δρόμο και να μπούμε σε παλιό τρακτερόδρομο, κάποιος είχε βγάλει τις κορδέλες που σε προειδοποιούσαν ότι είσαι εκτος πορείας. Τα παιδιά μπροστά είδει είχαν αρχίζει να ανηφορίζουν αρκετά και εμείς ήμασταν στη βάση τις ανηφόρας. Εδώ ο Τρούπης αποφασίζει να πάρει τον Λάζαρο τηλέφωνο. Πάλι αρχίζουμε να φωνάζουμε τα παιδιά να γυρίσουν πίσω... το κόστος εδώ είναι περίπου 3 χιλιόμετρα παραπάνω και  30 λεπτά παραπάνω ζεστης... και να ψάχνουμε από που να πάμε. 

Ο τρακτερόδρομος που δεν είδαμε!!!!!

Τελικά βρίσκουμε το μονοπάτι και αρχίζουμε πάλι την πορεία μας περίπου 15 άτομα μαζί. Από αυτό το σημείο και μετά ο αγώνας μου γίνεται δύσκολος αρχίζω και δυσκολεύομαι να κρατήσω ρυθμό και η ενέργεια μου αρχίζει και πέφτει... Από εδώ και πέρα ο Σταυρος άλλαξε MODE και δεν τον ξαναείδα... έφυγε μπροστά σαν σίφουνας... Φτάνω στο σταθμό (πηγάδι Km54) στη 22η θέση σε 11.08 ώρες.  Στο σταθμό Βλέπω τον Νίκο Κίτρινο, τον Χρήστο Καραμετσο και τον Θάνο Χριστοφορίδη σε καλή κατάσταση, κάθομαι στον σταθμό και τρώω ότι μπορώ. Εδώ προσπάθησα ιδιαιτερα να αποκλείσω από το μυαλό μου το λάθος που έγινε προηγούμενος με τις περαιτέρω συνέπειες. Φαίνεται ότι πίεζα πιο πολύ από τις δυνατότητες μου, ενώ δεν έφαγα πολύ καλά στον προηγούμενο σταθμό, παρόλα αυτά στο  Κιόσκι (Σκανταλιάρα) συναντάω πάλι τους ( Νίκο Κίτρινο, Χρήστo Καραμετσο και Θάνο Χριστοφορίδη) οι 2 τελευταίοι συνεχίζουν καλά τον ανηφορικό χωματόδρομο ενώ μένω πίσω με τον Νίκο. Ο Νίκος έχει τραυματίσει το γόνατο του... αλλα παρόλα αυτά είναι καλά. Φτάνω στο Κεντρικό σταθμό του Αγιάννη μετά από 13.08 ώρες... Δεν είμαι και πολύ καλά προσπαθώ να φάω και τρώω μονο ένα κεσεδάκι με μακαρόνια, το μυαλό μου δεν είναι καθαρό και το recovery drink που έχω μέσα στην τσάντα δεν το πίνω!!!

Σταθμός Αϊγιαννης 67ο χιλιόμετρο.

 Αποφασίζω να φύγω από τον σταθμό, εδώ η ζεστη είναι αφόρητη ενώ μέσα σε 11 χιλιόμετρα έχουμε να κάνουμε περίπου 1680 μετρα υψομετρικής. Αρχίζω λοιπών με τα μπατον να ανεβαίνω, όπου με φτάνει ο Μπαφίτης Παναγιώτης είναι σε καλή κατάσταση ενώ εγώ πάσχω από έλλειψη ενέργειας, νιώθω πολύ αδύναμος, και ανεβάζω παλμούς με το παραμικρό... Φτάνω ΠΟΛΥ δύσκολα στην Τσουκνίδα ΚΜ-72 και ξαπλώνω για λίγο, εκεί με βοηθάνε στο σταθμό, τρώω ότι μπορώ και φεύγω... Φεύγω μαζί με την Ναταλία Παπουνιδου που έκανε ένα κομμάτι μέχρι το Λιβαδάκι. Δεν μπορώ να την ακολουθήσω καθόλου, ενώ μετά από λίγο με έφτασε ο Νίκος Κίτρινος σε πολύ καλή κατάσταση με βοηθάει ο Νίκος και μου δίνει ένα τζελακι... μετά από περίπου από 3.44 ώρες  φτάνω στο Λιβαδάκι πάλι πολύ κουρασμένος. 

Προς Λιβαδάκι στο βάθος... 

Εδώ με Βοηθάνε τα παιδιά στο σταθμό αλλά και η Ναταλία μου δίνει ξηρούς καρπούς και σταφίδες... (πραγματικά εάν δεν ανέκαμπτα, ήμουν έτοιμος να εγκαταλείψω). Φαίνεται ότι η υποτυπώδεις τροφή με βοήθησε... Μετά από περίπου 10 λεπτά από το Λιβαδάκι αρχίζω και συνέρχομαι και αρχίζω και τρέχω πάλι αλλά έχω περίπου άλλα 9 χιλιόμετρα μέχρι τα Πριόνια. Η διαδρομή εδώ είναι δύσκολη, γιατί είναι φρέσκο ανοιγμένη αλλά και κατηφορική. Στο ενδιάμεσο σταθμό (Μελιτζανί Km-81) οι Γιατροί μου παίρνουν την πιεση και με αφήνουν να συνεχίσω,  από εδώ και μετά συνεχίζω με τον Τσουπαρα Κωνσταντίνο μέχρι τα Πριόνια σε χρόνο 18.39 ώρες. Εδώ δεν κάνω το ίδιο λάθος και κάθομαι και τρώω κανονικά κρέας, ντολμαδάκια, ρύζι κλπ... Αρχίζω να νιώθω λίγο καλύτερα και τρέχω και πιο πολύ. Κατεβαίνουμε τον Ενιπέα μαζί, τα πόδια μου αρχίζουν και πονάνε στα πέλματα από το κοπάνημα ενώ έχω χτυπήσει το ένα μου νύχι από τον Αγιάννη... Παρόλα αυτά συνεχίζουμε προς την Καστανα όπου ο Κώστας είναι μπροστά μου ένα πεντάλεπτο. Αρχίζω επιθετικά την ανηφόρα ενώ έχει πέσει βράδυ και ανάβω τον φακό μου. Η ανηφόρα στη Γκόλνα, μόνος μου, μέσα στο δασος, είναι ψυχοπλακωτική και φαίνεται ΠΟΛΥ πιο πολύ από 350 μέτρα θετικής υψομετρικής, που μας είχαν αναφέρει στα Πριόνια, μοιάζει για 1000  :). Στην Κορυφή της Γκόλνας ο Κώστας είναι μπροστά μου 5 λεπτά ενώ ακριβώς πίσω μου πρέπει να ήταν ο Καλογερόπουλος. Αρχίζω κάπως γρήγορα την κατηφόρα της Γκόλνας ενώ πονάω παντού ενώ η κίνηση είναι δύσκολη το βραδυ, περνάω τον Κώστα στη μέση της διαδρομής περίπου ενώ αρχίζω και ακούω τους γλυκούς ήχους του Λιτοχώρου που θα με λυτρώσουν στο τέλος. Από εδώ και πέρα η διαδρομή σε πηγαίνει γύρο, γύρο  από το Λιτόχωρο όπου ουσιαστικά νιώθεις ότι τερματίζεις αλλα ποτε δεν το κανεις.... Σημειώνω ότι η νυχτερινή σηματοδότηση αυτού του τμήματος πρέπει να γίνει πολύ καλύτερη.  Αρχίζω και νιώθω καλά και περιμένω πως και πως να τερματίσω μετά από περίπου μιας ώρας κατάβασης από την Γκόλνα...  Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου ένα εστιατόριο ενώ λίγα μετρα πιο κάτω είναι ο τερματισμός, κάνω την στροφή της γραμματείας και με περιμένει ο Χρήστος ο Κατσάνος να μού φορέσει το μετάλλιο... 

Ο αγώνας μου τελειωσε σε χρόνο 21 ώρες και 57 λεπτά και θέση  γενκής καταξης η 20η... Σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι πήγα καλά εάν δεν είχα τα παραπάνω προβλήματα θα ήθελα οτιδήποτε κάτω από 20 ώρες και νομίζω ότι μπορεί να βγει. Αλλα σε έναν ultra ποτε δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί. Είναι ένας από τους ΠΙΟ δύσκολους και πιο όμορφους αγώνες που έχω κάνει ποτε μου. Μέσα σε 22 ώρες περίπου γνωρίζεις ολόκληρο τον Ολυμπο, το τερρεν αν και σκληρό εμενα μου αρέσει. Οι εικόνες από το βουνό τον θεών, το στεφάνι, αλλά και πίσω από αυτό, μαζί με τα χρώματα του ξημερώματος σε αποζημιώνουν. Ίσως θέλει λίγο σύνεση ο αγώνας αυτός και σεβασμό όπως σε κάθε ultra γιατί όπως αποδείχτηκε πιο πάνω το ULTRA θα σε εκδικηθεί και θα δώσεις μάχη με νύχια και δόντια να κρατηθείς μέσα στον  αγώνα. Νομίζω ότι ο Χάρτης του ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα άλλαξε και ότι ο αγώνας εκτόπισε άλλους αγώνες από άποψη δυσκολίας τουλάχιστον, και να σκεφτούμε ότι ήταν μονο η πρώτη διοργάνωση. Εάν περάσουνε μερικά χρόνια και αρχίσουνε και πατιούνται τα φρέσκα μονοπάτια που άνοιξε ο Ρίγος, και σηματοδοτηθούν καλύτερα, όσο περνάει ο καιρός, ο αγώνας θα γίνει ΠΟΛΥ καλός... 

* ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους που βοήθησαν στη διοργάνωση του αγώνα αλλά και σε όλα τα παιδιά των σταθμών... 

Παρατηρήσεις... 

1)Μια από τις πιο δύσκολες συνεχόμενες αναβάσεις σε αγώνες βουνού που θα βρείς. Σε 26 χιλιόμετρα ανεβαίνεις ~ 3000m. 

2)Terrain σκληρό σαν του Ταΰγετου... 

3)Απίστευτες σάρες.

4)Το κομμάτι Βρυσοπούλες Μπιχτέτσι μετά την μεταμόρφωση, μετά τις τραβερσες θέλει σηματοδότηση καλύτερη.

5)Κάτι πρέπει να γίνει με τα βελάκια του αγώνα του Φαέθων.

6)Ένα βέλος στο Δρόμο με Spray ήταν αρκετό για μην χαθεί κόσμος στο δρόμο μετά το Μπιχτετσι (το έχουμε δει και στον ROUT).

7)Στον Αγιάννη το τραπέζι τον αθλητών να είναι διπλα από το τραπέζι του φαγητού και όχι 5 μετρα μακριά.

8)Ίσως στο Λιβαδάκι να υπάρχει κάτι σε φαγητό για να σου δώσει λίγο δύναμη μέχρι τα Πριόνια.

9)Μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω ότι από τα πριόνια μέχρι το τέλος να είναι μονο 15 χιλιόμετρα.

10)Αυτό το γύρω, γύρω του Λιτοχώρου δεν με πείραξε τόσο πολύ όσο η νυχτερινή σηματοδότηση του κομματιού αυτού. 

11)Θα προτιμούσα να είχα κάνει ένα άλλο κομμάτι επιπλέον στο βουνό και να τερματίσω από την Γκόλνα κατευθείαν στον τερματισμό, παρά τον γύρω του Λιτόχωρου.

12)Το  τελευταίο πλακόστρωτο του τερματισμού είναι πολύ ανώμαλο με φόβο στραμπουλήγματος εάν πηγαίνει κάποιος γρήγορα ή δεν το έχει δει λόγο κούρασις... το πλαϊνό πλακόστρωτο προς το ποτάμι είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση.

13)Τα δώρα για τον αγώνα είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ. Δεν έχω πάρει ΠΟΤΕ μου δώρο υδροσακο της Salomon. Τεχνική Μπλούζα, τσαντάκι μέ το λογότυπο...

14)Πιστεύω ότι του χρόνου ο αγώνας θα είναι πολύ καλύτερος και θα έχει πιο πολλές συμμετοχές

15)θα το έκανα του χρόνου σίγουρα...!!!!

Olympus Mythical Trail (Pre-Race_post)

Έχω καιρό να σας Γράψω και δεν ξέρω από που να αρχίζω να μαζεύω τον μίτο τις αριάδνης... έχουμε και λέμε ... 

Μετά από την Ψάθα και την πρόκριση για το Σπάρταθλο άρχιζε η μικρή  προετοιμασία για την Καρδαμύλη δυστυχώς όμως αρρώστησα την εβδομάδα διεξαγωγής του αγώνα και χάθηκε και αυτή η μικρή περιπέτεια στις πλαγιες του Ταΰγετου... από τότε... έβαλα πλώρη για τον Olympus Mythical Trail όπου η μεγαλύτερη προπόνηση έγινε στις 10/06 με 57 χιλιόμετρα βουνού (κακοτράχαλου) σε 10:30 ώρες περίπου με +3300m υψομετρικής διαφοράς... Ομολογώ πως οποτε την κάνω αυτήν την διαδρομή μου βγάζει την πιστη... σε οποιεσδήποτε συνθήκες... Προσωπικά αναφέρω το  ρεκόρ μου στην διαδρομή είναι 10:04... αλλα με την παρούσα μου κατάσταση τόσο μπορούσα... Η προπόνηση έγινε μαζί με δυο πολύ καλους φίλους/συναθλητές τον Σταυρο και το Βαγγέλη... Από την αρχή φάνηκε ότι θα ξεμακραίνανε σε σχέση με τον δικό μου ρυθμό... Αυτο το κατάλαβα, και δεν πίεζα πλέον να αλλάξω τον ρυθμό μου... με αποτέλεσμα ιδιαιτερα προς το τέλος τις διαδρομής να με περιμένουν σε κάθε ρυάκι και πηγή... ακόμα και στις κατηφόρες δεν μπορούσα να ακολουθήσω τον ρυθμό τους.. και έτσι αποφάσισα να πάω με τον δικό μου ρυθμό... Ο Βαγγέλης φαινότανε σε αριστη κατάσταση ακόμα και μετά από 9 ώρες τρεξίματος, ο  Σταυρος για πρώτη φορα τα πήγε πολύ καλά και ακολουθούσε τον ρυθμό του Βαγγέλη στα πιο πολλά κομμάτια τις διαδρομής...Γενικά η Διαδρομή είναι πολύ δύσκολη και τεχνική έχει πολλών ειδών terrain από ΠΑΡΑ πολύ τεχνικά μέχρι και ωραία ισαδια με πευκοβελόνα, έχει ακόμα και διάσχιση κορυφογραμμής...

Μετά από αυτό ακολούθησε ένα είδος ξεκούρασης για περίπου 2 εβδομάδες και σβήσιμο μέχρι τον Mythical trail... Σε γενικές γραμμές φέτος έχω κάνει πιο λίγες αναβάσεις από πέρσι λόγω του τραύματος και του ελαιομαζεματος, πέρσι ο χειμώνας πριν πιάσουν τα πολλά χιονια έκανα σε πολύ αργό ρυθμό  μεγάλες πορείες, αυτές έλειψαν φέτος... Το μεγάλο στοίχημα φέτος είναι να μην περάσω ποτε την κόκκινη γραμμή της κοπώσεως και για αυτό θα προσπαθήσω να πάω στο Όλυμπο λιγότερο προπονημένος και πιο πολύ ξεκούραστος αφού μετά από τον αγώνα πρέπει να προετοιμαστώ για το Σπάρταθλο... Φρονώ ότι 2 εβδομάδες κολυμβητηρίου θα επιταχύνουν την αποκατάσταση.. Άλλο ένα σημαντικό στοιχειο είναι ότι δεν πρέπει στον αγώνα του Ολύμπου να  πάω αγωνιστικά... αλλα πρέπει να το δω σαν προπόνηση ή δεν πρέπει να πιέσω πολύ  τον εαυτό μου, αυτό είναι και το πιο δύσκολο απόλα πιστεύω... Ο Ολυμπος έχει μια παρατεταμένη ανηφόρα  περίπου +3000m με αποτέλεσμα να μου βγαίνουν κράμπες όταν φτάνω στο ανώτερο του σημείο, εδώ θα επιστρατεύσω τα Μπατον που έχω πάρει, που μπορεί να μου κόψουν ταχύτητα, αλλα νομίζω ότι θα ξεκουράσουν τα πόδια μου τουλάχιστον στην αρχή με αποτέλεσμα να φτάσω φρέσκος στο σκολιό... Ο Olympus mythical trail είναι ένας καινούργιος αγώνας όπου θα πρέπει να περάσουν κάποια χρονια ώστε να εδραιωθεί σαν "αγώνας" στον Ολυμπο... και έτσι θα πρέπει εμείς οι δρομείς να τον δούμε...

 Το Σάββατο προς Κυριακή κάναμε περίπου 2:30 ώρες μια διαδρομή στο βουνό την νύχτα 1:00 το πρωί σαν προσομοίωση... που ήταν κάτι ιδιαίτερο για εμένα. Καταρχήν το συναίσθημα που έχεις όταν το τρέχεις το βραδυ είναι πολύ διαφορετικό, προσηλώνεσαι πιο πολύ στην διαδρομή και οι ανηφόρες ίσως να βγαίνουν πιο εύκολα γιατί δεν βλέπεις (πόση ανηφόρα έχεις ακόμα). Επειδή δεν υπάρχει ζεστη η διαδρομή είναι πολύ πιο ευχάριστη. Ομολογώ ότι στις ανηφόρες μπορούσα να ακολουθήσω τον Σταυρο αυτήν την φορα.... Οι κατηφόρες το βράδυ θέλουν πολύ προσοχή, αλλά και σε συνδυασμό ότι πλησιάζει η ημερομηνία διεξαγωγής του Olympus Mythical Trail πηγαίναμε ωραία και στρωτά...

  Από εδώ και πέρα νομίζω ότι θα κάνω μικρά δεκαρια στο πάρκο του Σαϊνοπουλείου. (το πολύ να κάνω ένα 15ari...) υπάρχει πρόταση να κάνουμε με τον Σταύρο μια πολύ μικρή διαδρομή βουνού (10km, με +850m με τα πρώτα 4.9 χιλιόμετρα)... αλλα νομίζω ότι δεν μου χρειάζεται...  προς το παρόν αυτά... 

Ψάθα - Αλεποχώρι 100Km

Έχουν περάσει περίπου δυόμισι εβδομάδες από τον αγώνα τις Ψάθας. Ήταν ένας αγώνας λυτρωτικός για μένα. Νιώθω ότι μου έφυγε ένα βάρος από τις πλάτες μου αφού η προηγούμενη μου απόπειρα το 2008 στο Μαραθώνα είχε λήξει μέσα σε 12:30 ώρες περίπου σε σύγκριση με το 9:56 που έγινε φέτος. Ένα "βάρος" γιατί είχα ένα μικρό στόχο να σπάσω το 10:30 στα 100 χιλιόμετρα διότι αποτελεί όριο πρόκρισης για το Σπάρταθλον. Το όμορφο είναι ότι όχι μονο ένας αλλά 5 Σπαρτιάτες πέτυχαν αυτό το δύσκολο όριο για πρώτη φορά στα χρονικά. Γενικά το είχα άγχος αυτόν τον αγώνα γιατί  δεν συνηθίζω να τρέχω ασφάλτινους αγώνες εκτος από την Κλασσική διαδρομή. Είχα και ένα διάστρεμμα στον αστράγαλο που με άφησε έξω από τον Νοέμβριο, μαζί με μια μεγάλη περίοδο "ελαιομαζεματος" η προπονήσεις μου ήταν άναρχες και γενικά δεν είχα πολύ χρόνο μπροστά μου να είμαι έτοιμος. Πρέπει να είχα κάνει περίπου  434 χιλιόμετρα σε ένα διάστημα δυόμιση μηνών πριν τον αγώνα στην ψάθα που είναι  λίγα για τον αγώνα αυτόν. Γιαυτό και είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τον παραπάνω χρόνο. Νιώθω ότι ο αγώνας αυτός βγήκε πιο πολύ λόγο εμπειρίας μου σε μεγάλης διάρκειας αγώνες παρά την φυσική μου κατάσταση η οποία θα μπορούσε να ήταν λίγο καλύτερη.

ο Αγώνας μου άρχισε αργά με ρυθμό 5:30min/km με αποτέλεσμα να κόβω οποτε το ρολοι μου έδειχνε την παραπάνω ένδειξη και  προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι έπρεπε να πηγαίνω με 6:00 λεπτά το χιλιόμετρο όμως  τα πρώτα 50 χιλιόμετρα (πάνω κάτω) μαζί με τις στάσεις ήταν σε αυτόν τον ρυθμό... Από τα 50 χιλιόμετρα και μετά ίσως και στα 60 με βρήκε ένας μικρός τοίχος και ο ρυθμός άρχισε να πέφτει στα 5:45 με 6:00 και 7:00 πολλές φορες εάν παρεμβαλόταν κάποια στάση... όμως από το 80 χιλιόμετρο και μετά άρχισα να νιώθω λίγο καλύτερα με αποτέλεσμα το τελευταίο δεκάρι να το κάνω αρκετά γρήγορα σε 53 λεπτά, με το πέρασμα μου στο 99 χιλιόμετρο σε 4:42... Γενικά μπορεί να πήγαινα λίγο αργά αλλα δεν ήθελα καθόλου να το διακινδυνέψω με αποτέλεσμα στο τέλος είχα κάποιες δυνάμεις. Αφότου τελειωσα η θάλασσα ήταν τόσο ήρεμη και ωραία που δεν δίστασα να μπω μέσα στο νερό για πιο γρηγορη αποκατάσταση των μυών... Ο αγώνας αυτός δεν έχει καμια σχέση με κάποιον αγώνα μεγάλης διαρκειας στο βουνό  έχει μεγαλύτερη μονοτονία και πίεση από άποψη χρόνου... Τα πόδια κουράζονται σε μεμονωμένα σημεία ενώ στο βουνό δουλεύει ολόκληρο το σώμα στην κίνηση σου σε ορεινό πεδίο.

  Συγκεκριμένα για τον αγώνα πιστεύω ότι οι σταθμοί κάθε 2.5 χιλιόμετρα βοηθάνε πολύ τους αθλητές αλλά συνάμα πιστεύω ότι ένας  αγώνας 100 χιλιομετρων δεν πρέπει να βγαίνει ΧΩΡΙΣ τουλάχιστον  δυο με τρεις μπουκιές από μαγειρευτό φαγητό η κάποιο sandwich(μπλιάχ). Το στομάχι είναι οριακά με τις τροφές και τα ισοτονικά στους σταθμούς. Το πολύ θετικό ήταν ότι σε Κάθε σταθμό είχαν αλατόνερο που με βοήθησε παρα πολύ... Σε πόλους ορεινούς αγώνες θεωρούν ότι τα πατατάκια υποκαθιστούν το αλατόνερο και αναγκάζομαι να περνώ μαζί μου δικό μου αλάτι.

Ήταν μια ευκαιρία να δω και άλλους συναθλητές που βλέπω σε άλλους ορεινούς αγώνες... 

Διάφορες σκέψεις...

Rodopi ultra Trail 100miles +8000m

Διάφορες σκέψεις...

Η χρονιά μάλλον καλά έκλεισε, εάν η δέσμη του πρίσματος σκέψεως παραμείνει ευρεία και όχι στενωπη... Η γεύση που μένει για το 2011 είναι η Ροδόπη... Έχω τρέξει  τέσσερις φορες εκεί στα μονοπάτια της. Φέτος όμως μου μένουν καρφωμένες στο μυαλό εικόνες και συναισθήματα. Συνδετικός κρίκος της Ροδόπης είναι ο Υπέροχος Ταΰγετος που μου δίνει δύναμη για κι'άλλους άθλους αλλα και για απλές! απλές! υπέροχες προπονήσεις με φίλους και χωρίς.(Ο οποιος μου λείπει ΠΟΛΥ τελευταίος λόγο Διαστρέμματος). Εάν θέλεις πραγματικά να μονάσης εδώ στη Σπάρτη να βρεις  μια γωνια με απόλυτη ησυχία, και τα  μονα ακούσματα να είναι αυτά της φύσης Γύρω σου δεν μπορεί να είναι παρα μια από τις 5 κυριες Βουνοκορφές του Ταΰγετου. Θυμάμαι πέρσι με παρέα καθίσαμε μιάμιση ώρα  στην Κορυφή του προφήτη Ηλία και κοιτούσαμε τον Λακωνικό κάμπο καθώς μας έλουζε το Απολλώνιο  φως του Ηλίου. Ανέβηκα στην κορυφή προπονητικά τουλάχιστον άλλες τρεις φορές... δυο από τις οποιες(ΜΟΝΟΣ) ήταν η 57άρα κλασσική διαδρομή +3300m. http://connect.garmin.com/activity/109482762 ( μόνο για αληθινούς άντρες :) )... Η μια από αυτές σε χρόνο ρεκόρ 10:04h νομίζω 16 λεπτά περισσότερο από 2 άλλους ΚΑΛΟΥΣ αθλητές (Νίκος Πετρόπουλος  και Βαγγέλης Μπάκας) με χρόνο 9:48h (εάν δεν κάνω λάθος). Ανυπομονώ φέτος να αρχίσουμε και πάλι να οργώνουμε τον Ταύγετο και τα μοναδικά του μονοπάτια. Η χρονια έκλεισε με ένα βασανιστικό και πάλι μαραθώνιο αλλά όχι εξουθενωτικό και με έναν τραυματικό αγώνα στο Μαίναλο( λόγω διαστρέμματος)... Φέτος οι στόχοι είναι πολλοί και μπερδεμένοι... καθώς πρέπει να τα βάλω σε σειρά προτεραιότητας διηθώντας τα με διάφορα οικονομικά, θεληματικά, προπονητικά, φίλτρα... Ένα που με περιτριγυρίζει είναι το OMT100 και άλλα διαφορα... που θα αναλυθούν ίσως σε μελλοντικές αναρτήσεις.

Επιστροφή στο σήμερα λοιπών έχουμε ένα διάστρεμμα που το δυναμώνουμε για να εγκαινιάσουμε το πρώτο μας μονοπάτι για το 2012... Σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα και πάλι από Ροδόπη στον τερματισμό μου ...  100miles ~32h... +8000m.