My Rodopi Ultra Trail 2011

Το ταξίδι μου άρχισε από την τετάρτη το απόγευμα από Σπάρτη όπου και διανυκτέρευσα στο σπίτι του Νίκου από όπου και ξεκινήσαμε (πέμπτη) μαζί για ΡΟΔΟΠΗ μαζί με τους Mάκη Βενέζη, και Θέμη Αγγελόπουλο.Φτάσαμε στη Χαϊντού περίπου το απόγευμα ενώ το κεφάλι μου από το ταξίδι ήταν καζάνι. Στο ταξίδι όλο και έπαιρνα κάποια Βιταμίνη C αναβράζον μην αρρωστήσουμε ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ενόψει του αγώνα.Με το που φτάνουμε πηγαίνουμε για αριθμούς, φαγητό, και μετά προετοιμασία των πραγμάτων μας για των αγώνα.
 Εκκίνηση ------------> 3, 2, 1, Μπαμ!!!

Ούτε που το είχα καταλάβει ότι ξεκινούσαμε(ο ύπνος όμως είχε κάνει την δουλειά του και ο πονοκέφαλος είχε περάσει)

Είμαστε μέσα σε σκοτεινό χωματόδρομο τώρα ελαφρά κατηφορικό, σε κάποια φάση βλέπω τον Νίκο Πετρόπουλο να σταματάει και να ψάχνει για κάτι, ακούω τους υπόλοιπους (αστειευόμενοι) να λένε ότι αρχίζει να σκορπάει από τώρα :). Συνεχίζω παρακάτω συναντάω τον Ανδρέα Καμαριανάκη δυνατός αθλητής και μου λέει “να ξέρεις ότι ένα πεντάλεπτο διαφορά στην αρχή μπορεί να σου στοιχίσει όλον τον αγώνα στο τέλος” σοφό αυτό, έτσι και έκανα και το πήγα “κάπως” πιο αργά στην αρχή. Μέσα στο σκοτάδι νιώθω άνετα, δεν κάνει κρύο, και πηγαίνω με ένα άνετο ρυθμό. Συναντώ πάλι τον Νίκο και τον Αθανασόπουλο και πηγαίνουμε μαζί κάποια κομμάτια έπειτα θυμάμαι και τον Μάκη σε κάποια κατηφόρα (μάλλον στο Θεολόγο πηγαίναμε μαζί). Φτάνουμε μαζί με τον Νίκο στη Ταλία, έχω εξοπλιστεί με μαύρες σακούλες σκουπιδιών τις οποίες φοράω σαν μανίκια από παντελόνια και τα κρατάω από τα κορδονάκια τους δούλεψε πολύ καλά, τα πόδια στεγνά. Αρχίζουμε μαζί με Νίκο και τους υπόλοιπους να πορευτούμε προς Πρασινάδα. Από εδώ και πέρα δεν πρέπει να είδα ξανά τον Νίκο(φαίνεται ότι ξεκίνησε με σύνεση και όχι σαν αστραπή). Λίγο πιο πάνω από το σιδερένιο γεφυράκι στις 2:30 ώρες περίπου πίνω ένα Recovery drink και συνεχίζω προς την Πρασινάδα. Λίγο πριν την Πρασινάδα έχει ένα σημείο γεμάτο με λάσπη και εδώ πάλι οι σακούλες έκαναν την δουλειά τους. Φτάνω Πρασινάδα και δεν με πιάνουν ΠΟΛΥ οι βιασύνες, γεμίζω τον ασκό και βγάζω το Mica jacket που είχα μαζί μου, τρώω ένα sandwich που πάει κάτω μετά βίας και συνεχίζω με σύνεση την ανηφόρα προς την Σιλλη. Εδώ πηγαίνουμε για λίγο παρέα με τον Δεσποινιάδη. Στο κατήφορο προς Σιλλη αρχίζει και δημιουργείται ένα ωραίο γκρουπάκι (Τρούπης, Αθανασόπουλος, Βενέζης) το οποιο και ακολουθώ. Στη Σιλλη σταματάω για λίγο νερό και τους χάνω για λίγο, ενώ στην κατηφόρα της Οξιάς κατεβαίνουμε μαζί με τον Αθανασόπουλο λίγο πιο γρήγορα αλλά προσέχοντας κάθε μου βήμα να είναι μαλακό(όσο γίνεται). Φτάνω στη Ζαρκάδια μετά από 5:40 ωρες τρώω μετά βίας ένα sandwich, γεμίζω τον ασκό με νερό και ισοτονικό. Εκεί μου λέει ο Λεωνίδας εάν θέλω να συνεχίσω μαζί με το γκρουπάκι, και του λέω ότι θα συνεχίσω με το ρυθμό μου. Ο Δεσποινιαδης έχει είδη φύγει από την Ζαρκαδιά. Ξεκινάω από την Ζαρκαδιά μετά από 10 λεπτά, και αρχίζω να ανεβαίνω τις ανηφόρες με τα μπατόν πλέον. Το μπροστινό γκρουπάκι είναι καλο στις αναβάσεις και κάνω κόπο να τους φτάσω... Τρέχουμε κάποια κομμάτια χωματόδρομου μαζί και μπαίνουμε μέσα στο δάσος πριν την τρίτο σταθμό όπου θα φάμε ΚΑΝΟΝΙΚΟ φαγητό πλέον. Έχω αρχίσει και κουράζομαι, (πιο πολύ πιστεύω από το ταξίδι της προηγούμενης μέρας) αλλά αντέχω, μένουμε και από νερό αλλά ευτυχώς βρίσκουμε μια πηγούλα και γεμίζουμε. Άλλωστε σε μερικά χιλιόμετρα φτάνουμε στο Κρουσοβο. Εχω σκεφτεί πριν φτάσω στον σταθμό τι θα κάνω 1) αλλαγή μπλούζας 2) αλλαγή κολάν 3) αλλαγή καλτσών+βαζελίνη όπως και κάνω. Μας λένε στον σταθμό ότι ο Νίκος είναι πρώτος ενώ στον σταθμό βλέπω τον Δ. Δεσποινιάδη άνετο μετά από λίγο φτάνουν στο Κρούσοβο ο Ζιαμπάρας και η Λώρα από όσους μπορώ να θυμηθώ. Εγώ τρώω μια κρεατόσουπα μάλιστα πίνω 2 κυπελλάκια μαζί με ότι άλλο τραβούσε ο οργανισμός μου. Τα παιδιά έχουν είδη φύγει και ξεκινάω δυο λεπτά αργότερα. Παρόλα αυτά είναι καλοί στην ανάβαση και τους χάνω. Στη Ζαγκραντένια συναντάω τον Αντρέα Καμαριανάκη τραυματισμένο στο πλευρό από πτώση πάνω σε δέντρο όπως μου είπε, αδυνατώντας να συνεχίσει από τους πόνους. Συνεχίζω τον άχαρο χωματόδρομο βαθιά μέσα στη νύχτα όπου ανοίγω τον φακό... ενω σταματάω να πάρω ένα recovery drink. Να σου και η Λώρα όπου με περνάει με έναν άλλον αθλητή, μετά από λίγο όταν μπαίνουμε στο μονοπάτι έχει σταματήσει να βάλει πιο ζεστά ρούχα και συνεχίζω... συναντάω κάποια παιδιά το (Χρήστο και τον Θανάση) που έχουν δηλώσει σαν ζευγάρι και συζητούν για την αποχώρηση από τον αγώνα. Το δικό μου γκρουπάκι πουθενά. Σε κάποια φάση αρχίζει μια ατέλειωτη κατηφόρα όπου την πηγαίνω αρκετά γρήγορα όπου προς έκπληξη μου συναντάω τον Μπαμπατσο μέσα στο ρέμα με τις πολλές πέτρες.

Έχω ένα μικρό φόβο γιατί παρακάτω στους χωματόδρομους χάθηκα πέρσι. Βλέπω μπροστά μου ένα [Χ] και γυρνάω κατευθείαν και κάνω αριστερά όπου στο τέλος του χωματόδρομου ξανά πετυχαίνω τον Τρούπι, Βενέζη, και Αθανασόπουλο, όπου πηγαίνουμε μαζί μέχρι και τον τέταρτο σταθμό Γιουμουρλου. Έχω τσαντιστεί ΠΟΛΥ γιατί μου είπαν ότι από το Πυραμιδακή μέχρι τι Γιουμουρλου είναι 10 χιλιόμετρα και είναι 14!!!!! Εκεί μας καλύπτουν με κουβέρτες και τρώμε κριθαράκι με κεφτέδες εγώ τρώω 2, μαζί με ότι άλλο βρω. Τα παιδιά ξεκινάνε εγώ κάθομαι λίγο στη φωτιά και τους προλαβαίνω παρακάτω. Έχουμε πιάσει μάλλον έναν γρήγορο ρυθμό και τα παιδιά κόβουν για λίγο γιατί τους έρχεται το φαγητό πάνω. Μετά από λίγο αρχίζουν πάλι να τρέχουνε αλλά εγώ πλέον δεν μπορώ να ακολουθήσω τον ρυθμό τους στο χωματόδρομο. Και επιλέγω να πάω με τον ρυθμό μου. Προς Άλικοι τους βλέπω από μακριά, αλλά έχουν φύγει όταν φτάνω στον σταθμό, εκεί ζεσταίνομαι λίγο στη φωτιά, με βοηθάνε τα παιδιά του σταθμού και ξεκινάω άλλη μια προσπάθεια μέσα στο βαθύ σκοτάδι, να φτάσω τα παιδιά. Εδώ αρχίζω και κουράζομαι, τα πόδια να είναι πιασμένα λίγο. Στο Μέγα ρέμα είμαι μόνος μου και τα παιδιά τα συναντάω αρκετά πιο κάτω όπου και πάλι πιάνουν έναν καλό ρυθμό και τους συναντάω μόνο πλέον στους ενδιάμεσους σταθμους. Εκεί ξαπλώνω αυτόματα πάνω στους ξύλινους πάγκους για 2-3 λεπτά και σηκώνομαι και συνεχίζω. Το κομμάτι αυτό είναι το πιο ωραίο για τρέξιμο αλλά μέσα στο βράδυ και μέσα στο κρύο και μόνος είναι αρκετά σκληρό. Φτάνω Ζαρκάδια γύρο στις 21:50 ωρες. Όπου φέτος έχει και μια υπέροχη σκοινί για τους αθλητές όπου βρίσκω τα παιδιά μέσα να τρώνε. Αποφασίζω να αλλάξω πάλι κάλτσες, κολάν, μπλούζα, και να ελαφρύνω το σάκο μου, και τρώω ύστερα. 

Τα παιδιά έχουν φύγει εδώ και 13 λεπτά. Ξεκινάω για την ανηφόρα τις Οξιάς εδώ είναι ακόμα νύχτα, δεν νιώθω και πολύ καλά αλλά εδώ αρχίζουν να κλειδώνουν τα πόδια μου δεν μπορώ πλέον να τρέξω άνετα τις κατηφόρες προς Σίλλη. Σφίγγω τα δόντια, και φτάνω Σίλλη σε 24.04 ωρες. Εχει αρχίσει να ξημερώνει και να ζεσταίνει κορμί μου. Από την Σιλλη είναι κάτι λιγότερο από 5 χιλιόμετρα η Πρασινάδα και αρχίζω την ανάβαση και μετά τον κατήφορο προς το χωριό όπου προς έκπληξη μου ήταν αρκετά γρήγορη η κατάβαση. Στο χωριό με περιποιούνται και πίνω μια σούπα. Αλλά επειδή δεν νιώθω πολύ καλά ενεργειακά τρώω μερικά φρούτα. Ξεκινάω και περνώ ένα μήλο μαζί μου όπου το τρώω στο δρόμο. Περνάω το cp-Μύλος-2 σε 26:59 ώρες και συνεχίζω. Έχω συγκεντρωθεί στην ανηφόρα του Θεολόγου που δεν έρχεται με τίποτα. Είμαι πλέον στον χωματόδρομο στην Ταλία έχω κάνει αρκετές στάσεις για να φτιάξω τον σάκο μου και περπατάω πλέον. Από πίσω μου έρχεται ο Αθανασίος Κολέτσιος όπου δουλεύει πολύ καλά τα μπατόν και με προσπερνάει. Το σημείο αυτό είναι κομβικό για τον αγώνα μου και την έκβαση του. Γενικά έχω ταλαιπωρηθεί όλο το βράδυ, αρχίζουν και κλειδώνουν τα πόδια μου, και χάνω ενέργεια. Συγκεντρώνομαι και αρχίζω να χρησιμοποιώ τα μπατόν γρήγορα μέχρι να φτάσω στην Αρχή του Θεολόγου. Από τον Κολετσιο απέχω στο cp-23 3 λεπτά ένω από τον (Τρούπι, Αθανασόπουλο, και Βενέζη) 20 λεπτά. Φτάνω στην αρχή του Θεολόγου και αρχίζω επιθετικά στην ανηφόρα όπου πρέπει να με πήρε 51 λεπτά για να φτάσω μέχρι πάνω. Εκεί ξεκουράζομαι για πολύ λίγο και ζητάω να μου βάλουν ψυκτικό στα πόδια μου. Εδώ πίνω και το πρώτο τζελάκι του αγώνα... Δοκιμάζω λίγο την κατηφόρα όπου εάν και πονάω σφίγγω τα δόντια και την τρέχω. Λίγο πριν τις τραβέρσες του καταρράκτη συναντάω τον Θανάση που δυσκολεύεται στις κατηφόρες λόγο γονάτου. Τον προσπερνάω και αρχίζω την ανάβαση μέχρι το παρκιν. Το κομμάτι από Θεολόγο-2 μέχρι Λειβαδίτη-2 βγαίνει σε 39 λεπτά. Βγαίνω στο παρκιν, και μαζεύω τα μπατον μου. Εδώ βάζω ένα δεύτερο στοίχημα με τον εαυτό μου για να το κάνω κάτω από 32 ώρες. Κοιτάω το ρολόι μου και δείχνει εάν θυμάμαι καλά 30:45.
 Είχα πει στον Αντρέα Καμαριανάκη ότι θα προσπαθούσα να το τρέξω όλο στην επιστροφή. Το πρώτο χιλιόμετρο εδώ βγαίνει στο 7:35min/km ένα τα υπόλοιπα 5 πάνω από 10:00min/km (ελαφριά ανηφόρα με σακίδιο στην πλάτη) εδώ περπατάω νομίζω το έκτο χιλιόμετρο ενώ το τελευταίο το τρέχω, μια, δυο, τρεις, στροφές τίποτα, αλλά έχω το gps ενεργό και ξέρω ότι φτάνω. Διακρίνω μια σκεπή στο αχνό φως και αρχίζω να τρέχω πιο γρήγορα σαν φως τερματίζω σε 31:54 κάτω από 32 ώρες. Κόβοντας την κορδέλα 2 φορές :), ο Λάζαρος μου δίνει το μετάλλιο και με επιβραβεύει με μια αγκαλιά, χαίρομαι πολύ που τερμάτισα στο φως και όχι στο σκοτάδι όπως πέρσι... άλλωστε από το σκοτάδι στο φως... όπως διάβασα κάπου... 

συμπεράσματα:

1) Ο χρόνος είναι λογικός για τις δυνατότητες και για τις προπονήσεις που έχω κάνει.

2) Κλείδωσαν ξανά τα πόδια μου έστω και λίγο. 

3) Η Σήμανση ήταν ΠΟΛΥ καλύτερη από πέρσι.

4) Τα φαγητά πολύ καλύτερα από πέρσι.

5) Πολύ καλύτερη Οργάνωση από πέρσι.

6) Η ζωντανή αναμετάδοση τον αποτελεσμάτων δούλεψε άψογα.

7) Φέτος ένιωσα για πρώτη φορά ότι έτρεξα πραγματικά τον αγώνα.

8) Χάρηκα που κατόρθωσα και έτρεξα μερικά κομμάτια με τους Δ.Τρούπι, M.Βενέζη, και Λ.Αθανασόπουλο.

9) Νομίζω ότι εάν θέλει κάποιος να ζήσει την ΑΠΟΛΥΤΗ και ΠΙΟ σκληρή περιπέτεια σε αγώνα βουνού μπορεί να δοκιμάσει το ROUT αλλιώς μπορεί να πάει για Ψάρεμα... :) 

Αύγουστος...2011

Ευτυχώς που ο Αύγουστος βγήκε χωρίς Τραυματισμό. Μπορώ να πω ότι  ο φετινός Αύγουστος ήταν και ο πιο αναίμακτος από πλευράς τραυματισμού(συνήθως αχίλλειου) φέτος το είχα σαν κόκκινο συναγερμό στο μυαλό μου, επόμενος με το παραμικρό πονάκι σταματούσα και έκανα είτε ποδήλατο είτε κολύμπι για 2-3 μέρες μέχρι να νιώθω καλά... Επόμενος μπήκαμε για τα καλά και στον Σεπτέμβρη όπου είναι και ο τελευταίος μηνας όπου θα (φορτσάρω υποτίθεται)... μέχρι τον αγώνα στόχο που είναι τα 100 μίλια της Ροδόπης. Ένας αγώνας που σκέφτομαι από τότε που πέρασα τι γραμμή τερματισμού πέρσι. Λόγω τον παραπάνω νιώθω ότι έχω κάνει πιο πολύ προπόνηση(ΣΥΝΟΛΙΚΑ) αλλα ΠΙΟ λίγα χιλιόμετρα αλλα πιο πολλές αναβάσεις ίσως. Έχω ανακαλύψει και μια πολύ ωραία διαδρομή για τετρακέφαλους όπου σε 5Km κανεις περίπου +835m θετικής υψομετρικής και ξανά επιστροφή μια πολύ ωραία τεχνική κατηφόρα. Σε περίπου τρεις εβδομάδες έχω άλλο ένα μεγάλο long run το οποιο όμως δεν θα είναι και τόσο μεγάλο το πολύ 4-5 ώρες. αλλα θα δείξει. Για φέτος τα πολύ μεγάλα μου long runs ήταν περίπου τρία: 9:00h , 11:00h και 10:00η (σε βουνό).  όπου νομίζω ότι είναι υπέρ αρκετά για τον αγώνα στόχο μου. Κάτι που με προβληματίζει όμως είναι ότι ο αγώνας αυτός έχει περίπου -2000m αρνητικής υψομετρικής τα πρώτα 40km πράγμα που σημαίνει ότι πολύ εύκολα μπορείς να κάψεις τους τετρακέφαλους σου και να παρακαλάς μετά για ανηφόρες σε στα υπόλοιπα 120Km διαδρομής.

UTMB 2011

*utmb 2011

There's been a big rant over the net these last couple of days about Usa trail runners vs European ultra runners so i'd just like say one or 2 things about this debate since the UTMB has ended... So we can all go back to our normal lives... some of us have proper daily work to do others can recover from there effort in the Mont blanc, etc. From my point of view yes its true we saw many USA elite runners bail out, (an action that sometimes cannot be understood) by the average trail runnner that competes, and his main goal is to finish(which for me is still the main goal) of any ultra event. Simply you just can't keep up the pace with the fast group... maybe you are just not made for it, maybe its better to keep your OWN pace and build on that, you could reach the top group in the end. I think we have many examples from which runners were out far in the back of the pack and started building and passing runners till they finished in the top 10.(not bad hey)... Now to respond to the reasons that has lead to this debate i think we should just step back and see the whole picture. I don’t think that its such a question of Americans dominating Europeans and vice versa… We could just take a look at the facts. From my point of view European elite trail runners train more professionally just like track and field athletes do, thats what my impression is when i see Killian and the rest of the Salomon team supporting their athletes… well going over to an American mentality of ultra running things are just simpler… something like “a door to trail running attitude” which is not wrong from my point of view… Maybe the European runners just take it more seriously. American ultra runners do not lack of talent and endurance, but the UTMB is a tough race, its not only the steep ascent, but i think its the weather that plays a major role as well. As for the Americans pulling out take a step back and see how many LOW key USA runners DNF’ed ? just curious… Many elite athletes just think its not worth it JUST to finish so they pull them selfs out of an ultra, you get that quite a lot. For me its the journey and the persistence for the accomplishment not the standings overall.

Olympus marathon 2011

OM κοινός Olympus Marathon η Μητέρα του ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα πολύ δύσκολος αγώνας +3200m ~43Km. Πολύ Θα ήθελα να τρέξω φέτος στον αγώνα, αλλα οι συγκυρίες δεν ήταν με το μέρος μου. Την ημερα διεξαγωγής του αγώνα (ή το Σάββατο) θα κάνω ένα δικό μου  long run στα μονοπάτια του Ταυγετου... Ένα βιντεάκι παραθέτω για να πάρετε μια γεύση του τι πρόκειται να ακολουθήσει. 

Verga - Mistras through RIDOMO(~58.4km, ~ +3600M)

Στις 5/06/2011 ... Κάποιοι συναθλητές μου θα κάνουν μια από τις πιο ωραίες διαδρομές που μπορείς να κάνεις στον Ταύγετο. Εάν είμαι σωστός θα ξεκινήσουν από Βέργα Μεσσηνίας, θα ανεβούν το Καλάθι, (Άνω Βέργα), και θα καταλήξουν στη Κοτσιφαλωνα. Από εκεί περίπου 4-5 χιλιόμετρα χωματόδρομου μέχρι την διασταύρωση προς το Χωριο Πηγάδια, από όπου θα διασχισουνε ένα από τα μεγαλύτερα και ομορφότερα φαράγγια του Ταυγετου ("ΡΙΝΤΟΜΟ"). Εδώ δεν ξέρω πόση ώρα θα τους πάρει μιας και δεν γνωρίζω καθόλου το terrain εκεί. Μόλις βγούνε από το φαράγγι θα ανεβούν στον Προφήτη Ηλία 2407m, και από εκεί έχει ένα ωραίο στρωτό μονοπάτι μέχρι τον Μυστρά... Η διαδρομή προβλέπεται να βγει πάνω από 10 ώρες... Καθοριστικό σημείο θα είναι το Φαράγγι... για τους Βαγγέλη, Νίκο και Δημητρη.

Με υπολογισμούς και προσθαφαίρεση Ιχνών gps τα στοιχεία τις διαδρομής είναι 58 χιλιόμετρα με 36--m θετικής υψομετρικής, μέχρι τον Μυστρά.(χωρίς το κομμάτι τις ανάβασης στον προφήτη Ηλία από τις πόρτες).

Είναι μια διαδρομή που ήθελα να τρέξω μαζί με τα παιδιά αλλά έχουμε πολύ καιρό ακόμα μέχρι την Ροδόπη ROUT.

Καλή επιτυχία στην διαδρομή και θα σας περιμένω...

ZIRIA 2011 CUT OFF

Τελικά τα Ζήρια πιο δύσκολος αγώνας από'τι περιμέναμε... για τους ~ 160 που βρέθηκαν στη γραμμή εκκίνησης. Πραγματικά η Γκούρα πολύ όμορφη δεν περίμενα η Ορεινή Κορινθία να έχει τέτοια όμορφα μέρη εκτος Ταυγετου...

Ο αγώνας άρχισε καλά με μια απότομη ανάβαση μέχρι ένα μικρό οροπέδιο και έπειτα ξανά απότομη ανάβαση μέχρι την κορυφή της Ζήριας 2300m περίπου... (εδω στη γενικη ημουν ~25ος). Έπειτα μια απότομη και Κακή κατηφόρα που όπου το τρέξιμο γίνεται επίπονο εάν θέλεις να το πας γρήγορα, μετά το 13 χιλιόμετρο υπήρχε και ο δεύτερος σταθμός. Έπειται Πάλι μια Κακή κατηφόρα μέχρι να μπούμε στο γνωστό τμήμα της Φλαμπουρίτσας διασχίζοντας το ποταμάκι ποτέ αριστερά και πότε δεξιά... Το μονοπάτι εδώ είναι ωραίο πατημένο χώμα. Εδώ εάν έχεις κρατήσει δυνάμεις μπορείς να πας πολύ γρήγορα.  Λίγο πριν το 21 χιλιόμετρο το μονοπάτι της Φλαμπουριτσας ανηφορίζει λίγο και θυμίζει ΈΝΤΟΝΑ Ταύγετο(όπως γενικά όλη η διαδρομή). (Ετσι μεχρι το 21ο χιλιομετρο ειχα καλυψει 7 θεσεις και ημουν 18ος). Μετά από τον τρίτο σταθμό αρχίζει μια ανηφόρα μέχρι το σαλέ του χιονοδρομικού στο 27 χιλιόμετρο. Εδώ το ρολόι μου έγραφε 2080M θετικής υψομετρικής, σε ~4:24min. Ουσιαστικά έχουμε άλλα 1000 μετρα υψομετρικής διασχίζοντας πάλι την κορυφή της Ζήριας κατηφορίζοντας (τις Σάρες που ανεβήκαμε στην αρχή) καταλήγοντας στην πλατεία της Γκούρας.

Όμως όπως ξέρετε ο αγώνας διακόπηκε και το έμαθα από την Βίκη Καρπουζά λίγο πριν φτάσω στο σταθμό του (σαλέ του χιονοδρομικού) στο 28 χιλιόμετρο (Πράγμα που δυσκολευόμουν) να πιστέψω. Και έτσι διέσχισα τον σταθμό μην ακούγοντας τις προτροπές τον είδη σταματημένων... .

Μετά τα πράγματα δυσκόλεψαν λίγο γιατί κρυώναμε και ο αριθμός τον αθλητών που έφτανε στον σταθμό όλο και αυξανόταν... Ευτυχώς υπήρχε το σαλέ το οποίο έκανε τα πράγματα κάπως καλύτερα. Μετά από καμιά ώρα ήρθαν τα λεωφορεία από την Κόρινθο και μας μετέφεραν πίσω στην Γκούρα... Όπου έγιναν οι Απονομές για τους τέσσερις πρώτους που πρόλαβαν και απέφυγαν τον κίνδυνο τον κεραυνών κλπ ... Όλοι οι υπόλοιποι κόπηκαν και δεν τερμάτισαν. Αλλά έγιναν απονομές σύμφωνα με την κατάξη μέχρι το 21 χιλιόμετρο όπου μέχρι εκεί όλοι έφταναν απρόσκοπτα και ανεπηρέαστοι από την εξέλιξη του αγώνα...

Γενικά Ο αγώνας είναι πολύ δύσκολος γιατί τμήματα της διαδρομής είναι άσχημα από πλευράς τερέν. Όμως η Σηματοδότηση ήταν τέλεια και δεν μπορούσες να ΧΑΘΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ, εδώ φαίνεται ποσο μεράκι έχει διάθεσή η Ασημίνα Συλλαίου στην σηματοδότηση της διαδρομής. Γενικά έγινε μια καλή προσπάθεια από όλους να γίνει ένας καλός και Δύσκολος αγώνας.

Παραλία Βέργας μέχρι Σπάρτη

Διαμέσου Ταϋγέτου(παξιμάδι πέρασμα)

52.5KM +2800m υψομετρική, 8:10h

Παραλία Βέργας μέχρι Σπάρτη (http://connect.garmin.com/dashboard?cid=3248899)

Την κυριακή 8/05/2011 κάναμε το πρώτο(υποτίθεται) μας μεγάλο Long run ενόψει τις προετοιμασίας μας για τους φθινοπωρινούς μας αγώνες UTMB και ROUT αντίστοιχα. Έτσι πήρα το λεωφορείο και διανυχτέρευσα στην Καλαμάτα όπου μας περίμενε το επόμενο πρωί για την έναρξη του πρότου μας άθλου στην οροσειρά του Ταΰγετου(Quest1). Το είχαμε συζητήσει με τον Bαγγέλη ότι κάποια στιγμή έπρεπε να Ενώσουμε τις δυο πόλεις μας Σπάρτη(δικιά μου) και Καλαμάτα(του Βαγγέλη) μέσω παλαιών μονοπατιών όπου στα παλαιά χρόνια σίγουρα θα χρησιμοποιοντούσαν για να επικοινωνήσουν. Μετά από μερικές εβδομάδες μελέτης και ψάξιμο μονοπατιών, ετοιμαστήκαμε για την έναρξη του Trail run.

Ξεκινήσαμε από την παραλια τις Βέργας και φτάσαμε στην άνω Βέργα μέσω μονοπατιών, εκεί μας άφησε η Βάσω και επέστρεψε, εγώ με το Βαγγέλη συνεχίσαμε το παλιό και αχρησιμοποίητο μονοπάτι, και περάσαμε από πολύ όμορφα ξέφωτα/οροπέδια ανθισμένα με λουλούδια. Συνεχίσαμε μέχρι μια περιοχή που λέγεται Κοτσιφάλωνα και τελικά βγήκαμε σε χωματόδρομο ελαφρά ανηφορικό... Ακολουθήσαμε τον χωματόδρομο για περίπου 10 χιλιόμετρα περνώντας από τα Ριζανα, Κεφαλόβρυσο, και Πηγάδια. Έπειτα μπήκαμε στο κύριο μονοπάτι που θα μας έβγαζε στο πέρασμα του Παξιμαδιού η βασική μας δίοδος προς τον ελαιώνα της Λακωνίας. Από το Παξιμάδι ακολουθεί ένα μικρό αλλά ΠΟΛΥ τεχνικό κομμάτι κατηφόρας με σάρες απότομες από σχιστόλιθους, μέχρι να φτάσουμε στις πηγές Κοπριές. Από εδώ το μονοπάτι τρέχετε ωραία μέχρι το Μυστρά. Λίγο πριν μπούμε στον Μυστρά, κόψαμε αριστερά προς τον βορά για να ανεβούμε στην Άνω πύλη του κάστρου του Μυστρά για να περάσουμε μέσα από τα γραφικά του καλντερίμια. Το τελευταίο κομμάτι και πιο δύσκολο για μένα ήταν η άσφαλτος από τον Μυστρά μέχρι Σπάρτη στο άγαλμα του Λυκούργου... Εν ολίγοις κάναμε 52.5 χιλιόμετρα μέσα σε 8 ώρες και 10 λεπτά ενώ η θετική υψομετρική διαφορά ήταν στα 2800 μέτρα. 

Ο Βαγγέλης πήγαινε με ένα ωραίο σταθερό ρυθμό ούτε ΠΟΛΥ γρήγορα, ούτε όμως πολύ αργά, ήξερε τα μονοπάτια από την πλευρά τις Μεσσηνίας και εγώ τα δικά μου από την πλευρά τις Λακωνίας. Τα μέρη ΟΠΩΣ θα δείτε από το βιντεάκι έχουν μια απίστευτη ομορφιά ενώ είχαμε και αρκετές εναλλαγές τοπίου ειδικά όταν περάσαμε μέσα από το αρχαιολογικό χώρο του Μυστρά... Σαν αγώνας η σαν προπόνηση δεν έχει στοιχεία καθαρού trail run γιατί μερικά κομμάτια είναι αχρησιμοποίητα και σε δυσκολεύουν.

Έχω σταματήσει να πιέζω τον εαυτό μου για να βγαίνουν τα χιλιόμετρα κάθε εβδομάδα και οι πόνοι κάτω από τις γάμπες έχουν εκλείψει. Ήταν από τις λίγες φορές που ξεκίνησα ένα τόσο μεγάλο Long run ατραυμάτιστος και με τα πόδια φρέσκα. Επίσης μετά τον άθλο, δεν μου βγήκαν πόνοι παρά μονο φυσιολογική κούραση. Έτσι θα προσπαθήσω να διατηρήσω την κατάσταση αυτή μέχρι να πάω στα Ζήρεια... ξεκούραστος τουλάχιστον. Μπορεί τα λίγα χιολιόμετρα που κάνω σε σχέση με πέρσι να μου ρίχνουν λίγο την αερόβια αλλά το προτιμώ από το να ξεκινάω μια προπόνηση κουρασμένους και τραυματισμένος. Πρέπει να δίνουμε στο σώμα μας τον χρόνο για να επανέρχεται και έπειτα να το δομούμε με κι'άλλη προπόνηση. Μέχρι τα Ζήρεια θα κάνω αυτό το σαββατοκύριακο ένα εικοσάρη δρόμο, ενώ το επόμενο θα κάνω ένα μικρό βουνό δεκαπεντάρι. Ίσως βάλω και 1-2 διαλειματικές στις εβδομάδες που μου μένουν ΕΑΝ τελικά πάω στα Ζήρεια... 

Τελικά η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη και συμβολική Καλαμάτα-Σπάρτη με απλά λόγια... Ήταν ο πρώτος από τους 5 άθλους που έχω στο μυαλό μου να κάνω στον Ταΰγετο. Ο δεύτερος έρχεται μέσα στον Ιούνιο αλλά από άλλους αθλητές. Εγώ θα περιμένω μάλλον, λόγο του αγώνα των Ζηρίων... Ο Ταΰγετος θα είναι εκεί για πολλά χρόνια ακόμα....

Κουφοβούνι 24Km +1723m

Διαδρομή : Μυστράς, Κάστρο Μυστρά, Πικουλιάνικα, Κουφοβούνι , Πέρασμα Παξιμάδι, Κοριτες Κοπριές, Σέλα,  Ταΰγέτη, Μυστράς.

Αποφάσισα να μην πάω στο χωμάτινο ημιμαραθώνιο στο Μαίναλο γιατί θα πιεζόμουν αρκετά και ήθελα να αποφύγω τραυματισμούς.

Έτσι αποφάσισα να κάνω κάτι πιο αργό και μεγάλο στον δικό μου ρυθμό. Δεν είχα ξανακάνει την παραπάνω διαδρομή η οποια μέχρι το Κουφοβούνι είναι αρκετά κακοτράχαλη, ειδικά στα αλπικά σημεία, έπρεπε να αναρριχηθώ σε αρκετά σημεία. Με καθυστέρησε και με προβλημάτισε η ομίχλη αρκετά, ευτυχώς χωρίς κανένα πρόβλημα. Η ορατότητα στην κορυφογραμμή αλλά και πριν από αυτήν ήταν περιορισμένη και έτσι δεν ήξερα εάν πήγαινα σωστά (καινούργια διαδρομή). Στην κορυφογραμμή μπερδεύτηκα αρεκετές φορες λόγο ομίχλης και συνάντησα αρκετά διάσελα όπου έπρεπε να διαλέξω το σωστό διάσελο ώστε να κατηφορίσω προς τα ανατολικά προς την Σπάρτη. Τα βράχια ήταν υγρά και γλιστράγανε...ειδικά στην κατάβαση προς κοπριές όπου αναγκάζεσαι προς το τέλος να μπεις μέσα στο ρέμα και να περάσεις απέναντι. Από εκεί και πέρα η διαδρομή γίνεται πιο βατή και μπορείς να την τρέξεις... μέχρι τον Μυστρά. Έτσι συμπληρώνεται ένας μεγάλος κύκλος του Μυστρά εικοσιτεσσάρων χιλιομετρων με +1700 μετρα υψομετρικης διαφοράς. Ήμουν μουδιασμένος και κουρασμένος αφού συνήθως δεν κάνω την προηγούμενη ημέρα τρέξιμο, δεν είμαι πολύ συνηθισμένος στα "Back το back"...

Εαν ήταν καλή ημέρα το τοπίο θα ήταν μαγευτικό...  

Το ίχνος τις διαδρομής μπορείτε να τον βρείτε εδώ

http://connect.garmin.com/activity/79520614

Παξιμάδι - Κουφοβούνι

*Κατασκηνωσεις Αγιας Μαρινας - Ασπρα Χωματα - Κοντοβουνια - Παξιμαδι - Κουφοβουνι

Αυτή τη φορα με καλή παρέα (Βασιλική και Βαγγέλη) κάναμε μια ωραία καινούργια διαδρομή προς Παξιμάδι και το Κουφοβούνι αλλα από την πλευρά τις Μεσσηνίας. Ξεκινήσαμε από τις κατασκηνώσεις της Αγίας Μαρίνας ακολουθώντας ένα κόκκινο σηματοδοτημένο μονοπάτι το οποιο από τα χρονια έχει χαλάσει σε αρκετά σημεία του. Η φύση είναι πολύ όμορφη αυτήν την εποχή. Έτσι συμπληρώνεται ένα ακόμα κομμάτι από το puzzle για την μεγάλη διαδρομή που λέμε να κάνουμε μαζί με τον Βαγγέλη (κάτω Βέργα, Δενδρά, Αγια μαρίνα, Παξιμάδι, Μυστράς, Σπάρτη). Μέχρι τότε όμως έχουμε αρεκτή Ξεκούραση μπορστά μας.

 Ο ρυθμός στη προπόνηση ήταν μειωμένος και όχι σε συνεχή ένταση που μου άρεσε. Είχα να τρέξω βουνό από τον αγώνα τις Καρδαμύλης, ενώ από τότε είχα τρέξει 2 φορες μονο στο στάδιο. Όταν φτάσαμε στο πέρασμα του Παξιμαδιού ανηφορίσαμε προς το Κουφοβούνι από όπου αρχίζει κατηφορικό μονοπάτι μέχρι τα Πικουλιάνικα(Μπλε σήματα). Εμείς όμως πήραμε τον δρόμο τις επιστροφής. Από την κορφή φαίνεται προς τα νότια όλος ο πενταδάχτυλος όπως μου εξηγεί και ο Βαγγέλης με την σειρά... Παξιμάδι, Γούπατα, Νεραιδοβουνα, Τσάρκος(βοτανικός σταθμός), Σπανακάκη, Ανώνυμο, Σιδηρόκαστρο, Προφήτης Ηλίας) Πολλοί κάνουν τον Πενταδάχτυλο από το Σπανακάκη αλλά ολόκληρος αρχίζει από τα Πικουλιάνικα(αναρωτιέμαι εάν βγαίνει αυτό μέσα σε μια μέρα... ).  

Η διαδρομή είναι  παρα πολύ τεχνική έως και εγκαταλελειμμένη σε πολλά σημεία. Με αποτέλεσμα να μην μπορείς να τρέξεις και παρα πολύ. Αλλα σε ανταμείβει η ομορφιά που συναντάς. Παραθέτω ένα video clip τις διαδρομής για όσους ενδιαφέρονται...

Το ίχνος τις διαδρομής μπορείτε να το βρείτε εδώ    http://connect.garmin.com/activity/78542559

Fumbling Towards Endurance: Running As Pilgrimage

Η ιεροτελεστία της υπεραπόστασης

Fumbling Towards Endurance: Running As Pilgrimage

Ταΰγετος Challenge 2011

Φέτος ο Αγώνας σαφώς και πιο δύσκολος σε σχέση με πέρσι, μάλλον επειδή ο ρυθμός μου ήταν αυξημένος(10 λεπτά πιο γρήγορα το 2010), και επειδή προσθέθηκε ένα επιπλέον δύσκολο κομμάτι ανάβασης στην διαδρομή. Τα παπούτσια μου φθαρμένα και ένιωθα τις άγριες πέτρες του ταυγετου με το παραμικρό. Τα μονοπάτια με δυσκόλεψαν πολύ φέτος, πολύ κακοτράχαλα που δεν άφηναν σε να ησυχάσεις(μονοπάτι στρωμένο με χώμα δεν έβρισκες). Ένα ακόμα πρόβλημα που με απασχόλησε ήταν οι Κράμπες, αλλά πολύ λιγότερο από πέρσι.Επιμένω ότι έπρεπε να έχουν αλατόνερο στους σταθμούς. Οι σταθμοί ήταν καλοί με τζελάκια νερά και ισοτονικά... Στην αρχή τής διαδρομής προσπάθησα να ακολουθήσω τους γρήγορους αλλά δεν πήγαινε, τα πόδια μου (πέλματα) είχαν μουδιάσει και πιστεύω ότι έφταιγαν οι κάλτσες συμπίεσης, μέχρι να συνέλθω (μετά από μια ώρα) συναντάω το πρώτο γκρουπάκι μέσα στο ποτάμι (εδώ συναντάω την Αμαλία και ένα παιδί από την Κρήτη) εκεί μου δίνεται η ευκαιρία να τους περάσω αλλα για λίγο μονο... Φτάνουμε στη περιβόητη κουδούνα  μαζί, ενώ ο Στάυρος Σταυρόπουλος έχει είδη αρχίσει την ανάβαση. Στην αρχή πηγαίνουμε μαζί με την Αμαλία αλλα αρχίζει να περνάει άτομα στην ανηφόρα της κουδούνας. Εκεί φτάνω και τον φίλο μου τον Σταυρο και αρχίζω να κατεβαίνω το επικίνδυνο τμήμα της κουδουνάς με προσοχή... Στην κατάβαση του επικινδυνου κομματιού συναντάω και όλους τους υπολοιπους συναθλητές μου από την Σπάρτη(Γιάννης Δημόπουλος, Τάσος Τσουλογιάννης, Σπύρος Θεοδοσόπουλος). Μετά από το δύσκολο τμήμα υπάρχει ένας ωραίος κατήφορος μέχρι το εξωχώρι όπου σε κατεβάζει μέσα στο ρέμα του Βιρού, και σε ανεβάζει με τρεβερσαριστό καλντερίμι μέχρι τα Τσέρια... Εδώ αποχωρίζομαι από τον Στάυρο, και αρχίζει πάλι και η κατάβαση μέσα στο ρέμα του Βίρου. Πάλι ανάβαση (τελευταία ανηφόρα) για να βγούμε από το ρέμα και μετά κατηφόρα μέχρι τον τερματισμό, εδώ πηγαίνουμε μαζί με τον Μάνο Κόκκαλη όπου τερματίζουμε σχεδόν μαζί. Δεν ένιωθα τα πόδια μου φρέσκα σε ολόκληρο τον αγώνα που ίσως μου στοίχισε, το θετικό όμως είναι ότι βελτίωσα τον χρόνο μου κατά 10 λεπτά από πέρσι.(4:39h, 21ος στη γενικη).  

μπορείτε να δείτε την διαδρομή  εδώ: 

 http://connect.garmin.com/activity/75682735


Αποτελέσματα μπορείτε να βρείτε εδώ:

http://www.runningnews.gr/?id=8819&parent=home

Ο αγώνας σε γενικές γραμμές είναι πολύ δύσκολος ΛΟΓΟ τερέν, δεν υπάρχει ένα τμήμα που σε αφήνει να χαλαρώσεις (εκτος από μερικούς χωματόδρομους) που θα έπρεπε να βγούν κατά την γνώμη μου. Η ατμόσφαιρα στο παραθαλάσσιο χωριο είναι όμορφη και δένει με το περιβάλλον.

Παξιμάδι

Την κυριακή έκανα το τελευταίο μεγάλο long run (υποτίθεται) πριν τον αγώνα της Καρδαμύλης. Ξεκίνησα από τον Μυστρά αλλά ανάποδα αυτήν την φορα, όταν κάνεις μια διαδρομή ανάποδα σου φαίνεται εντελώς διαφορετική. Από τον Μυστρά λοιπόν  έφτασα ανηφορίζοντας μέχρι την θέση Σέλα και από εκεί ανηφορικός χωματόδρομος μέχρι την αρχή ενός Κόκκινου(αραιο-σηματοδοτημένου) μονοπατιού που με έβγαλε στην κορυφογραμμή του Ταϋγέτου. Ήμουν τυχερός διότι ήταν το μοναδικό σημείο(παράθυρο) όπου δεν υπήρχε χιόνι, ήμουν κοντά στη "νεραϊδοβουνα" σε πιο χαμηλή(βορειότερη) ακμή. Η θεα ήταν φανταστική. Προς το νότο αντίκριζες όλο τον χιονισμένο Ταΰγετο μαζί με τις κορυφές του, προς τα δυτικά φαινότανε το τουριστικό της Καλαμάτας, ενώ ανατολικά η πεδιάδα της Λακωνίας. Ντύθηκα γρήγορα και άρχισα να κατηφορίζω φτάνοντας στη θέση (κοπριές) παρατήρησα στην απέναντι πλαγια ένα μονοπάτι κακοδιατειρημενο χωρίς σηματοδότηση. Αποφάσισα να το ακολουθήσω όπου μετά από είκοσι λεπτά βρέθηκα σε ένα πολύ παλιό οικισμό με πεζούλες, αλώνι, και ένα σπιτάκι, με σκεπη από πλάκες που είχε πέσει  πριν από πολλά χρονια. Το μονοπάτι από εκείνο το σημείο και μετά χανότανε κάτω από το χιόνι σε πλαγια που δεν την χτύπαγε ο ήλιος και έτσι επέστρεψα. Κατηφορίζοντας έφτασα  πάλι στη θέση Σέλα αλλα επειδή ήθελα να προσθέσω υψομετρική και χιλιόμετρα επέλεξα να παο (ανάποδα) προς Περγαντέϊκα και έπειτα στο μοναστήρι της Φανερωμένης, υπολογίζοντας ότι με την επιστροφή και την ανάβαση για Σέλα θα έφτανα το όριο των 2000m της υψομετρικής. Από εκεί κατηφόρισα πάλι προς την πολιτεία του Μυστρά... όταν κοίταξα το ρολοι μου το χρονόμετρο έγγραφε 6:40h με υψομετρική +2,358m. Το ίχνος τις διαδρομής μπορείτε να το βρείτε εδώ http://connect.garmin.com/activity/72840121.

50 και 100 χλμ στην Ψάθα 26-2-2011

Ο Βαγγέλης Μπάκας τερμάτισε των αγώνα 100 χιλιομετρων στα Μέγαρα(προκριματικός για Σπάρταθλον) και μάλιστα και σε ΠΟΛΥ καλο χρόνο 9:02... ένας αγώνας ο οποιος θάθελα πολύ να συμμετάσχω ύστερα από τα 100 χιλιόμετρα το 2008 όπου χρειάστηκαν δώδεκα ώρες να το τερματίσω. Θα ήταν μια καλή ευκαιρία για συγκρίσεις κλπ... Αλλά ελπίζω του χρόνου στον "Ολύμπιο δρόμο 180 χιλιομέτρων" με χρονικό όριο 28 ωρών. Συγχαρητήρια Βαγγέλη και  Βασιλη Περικλεους για τον χρόνο σας... 

*Επίσης στην απόσταση των 50 χιλιομέτρων έχουν τερματίσει και μερικοί Σπαρτιάτες τους οποιους θα τους αναφέρω όταν γίνει δημοσίευση της λίστας των τερματισμού


8 344 ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ 1954 Α 4:28:26 Ο. ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ
25 249 ΣΠΥΡΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 1955 Α 5:09:40 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ
29 17 ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 1976 Α 5:12:37 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ
48 429 ΜΙΧΕΛΟΓΓΟΝΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ 1954 Α 5:38:10 ΦΕΙΔΙΠΠΙΔΗΣ ΠΑΤΡΩΝ
67 394 ΚΟΥΚΟΥΛΑΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 1978 Α 5:57:02 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ
68 533 ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑΚΟΣ ΗΛΙΑΣ 1972 Α 5:57:06 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ

Μυστράς - Τσάρκος +1700m

Την Κυριακή ήθελα να τρέξω μια ανάβαση στον Ταΰγετο και να το συνδυάσω με "λίγο" χιόνι. Η εβδομάδα πήγαινε καλά με τις πρώτες μου διαλειματικές να μην μου δίνουν πόνους και έτσι ξεκουράστηκα μια μέρα και την επομένη(Κυριακή) έκανα την παρακάτω διαδρομή. http://connect.garmin.com/activity/69311411

Ξεκίνησα από Μυστρά και κατέληξα λίγο πριν τον βοτανικό σταθμό(Τσάρκος). Η διαδρομή ήταν μια χαρά στην αρχή αλλα καθώς πλησίαζα τα 1100m άρχισε το χιόνι. Άλλαξα τα παπούτσια μου και συνέχισα, το ύψος του χιονιού άρχισε να ανεβαίνει με αποτέλεσμα ο ρυθμός όταν κοίταξα το garmin μου ήταν 52min/Km!!!! Το χιόνι ήταν τόσο πολύ που έμπαινε σχεδόν ΟΛΟ το πόδι μου μέσα στο χιόνι.

Πραγματικά δυσκολεύτηκα παρα πολύ γιατί τα παπούτσια μου από το πολύ χιόνι έβγαιναν από τα πόδια μου ενώ δε μπορούσα να τα σφίξω πιο πολύ επειδή τα χερια μου ήταν είδει παγωμένα. Στην επιστροφή νόμιζα ότι θα ήταν πιο εύκολα αλλα με τον κατήφορο βούλιαζες όλο και πιο πολύ μέσα στο χιόνι. Μόλις κατόρθωσα και βγήκα από το χιόνι (είχαν είδει περάσει 5 ώρες), άλλαξα τα παπούτσια μου, έφαγα κάτι ντύθηκα και αμέσως ξεκίνησα για την επιστροφή. Το χιόνι με καθυστέρησε παρα πολύ όπου τελικά έκανα 6:30 ώρες να επιστρέψω  στο Μυστρά.

Η διαδρομή πολύ όμορφη, αλλα χωρίς τον σωστό εξοπλισμό βάζεις τον ευατό σου σε κίνδυνο. Τελικά η διαδρομή με πήγε πίσω, γιατί μετά από 6:30 ώρες διαδρομής πρέπει να ξεκουραστείς κατάλληλα για να μην σου βγούν τραυματισμοί. Έτσι στο υπόλοιπο τις εβδομάδας θα κυλήσει χαλαρά και μέσα στο σαββατοκύριακο ίσως τρέξω ένα μικρό trail run.

Αρχίζω και νιώθω καλά και μετανιώνω όλο και πιο πολύ που δεν θα πάω στον αγώνα 100Km στα Μέγαρα. Αλλα! Πάντα υπάρχει ένα "Αλλά" που μας συνετίζει. Δεν θα ήθελα να πάω στα Mέγαρα μόνο για την  εμπειρία, εφόσον έχω τρέξει σε δρόμο τέτοια απόσταση, αλλα θα ήθελα να έχω σαν στόχο το όριο των  100Km σε 10:30h που είναι και το όριο για το "Σπάρταθλον", αυτά σε συνδυασμό με τους τραυματισμούς από Utmb και Ροδόπης με επιφυλάσσουν να τρέξω. Την τετάρτη έκανα  μια διαδρομή η οποια συνδυάζει μονοπάτι και άσφαλτο (10Km+10Km) με +700m υψομετρική http://connect.garmin.com/activity/68570016 και την επομενη ένιωθα έτοιμος να ξανατρέξω, αλλα επίτηδες έκανα εναλλακτική προπόνηση με ποδήλατο, μου φαίνεται ότι αυτό το στιλ εναλλαγών ποδηλάτου και τρεξίματος μου ταιριάζει από ενεργειακής απόψεως αλλα και από την πλευρά τον τραυματισμών στα πόδια μου. Σήμερα (παρασκευή) ένιωθα κάπως καλά και το πίεσα (για τα δικά μου δεδομένα) προσπάθησα να κρατήσω έναν ρυθμό με 5min/km http://connect.garmin.com/activity/68896218 το οποιο βγήκε ωραία και στρωτά...

Είναι η τρίτη εβδομάδα ουσιαστικής'(λέμε τώρα) προπόνησης που διανύω...

Δυσκολευόμουν αρκετά να πείσω τον εαυτό μου να κάνω έστω και μια διαλειμματική την εβδομάδα, (ειδικά τώρα που χιόνισε στον Ταΰγετο) και έτσι τα (μικρά)long runs στα μονοπάτια του Ταυγετου με κέρδιζαν. Όμως τελικά έπεισα τον εαυτό μου, και έτσι έκανα 5 χιλιόμετρα ζέσταμα και 500m ανηφόρα 80% με +25m θετική υψομετρική,  με χαλαρό τρέξιμο επιστροφή επί 5, και μετά αλλα 5 χιλιόμετρα χαλάρωμα, ασκήσεις κορμού, μονόζυγο, και διατάσσεις. Ο όγκος ήταν μεγάλος όπως μου φάνηκε μετά, αφού είχα καιρό να κάνω τέτοια προπόνηση. Μετά ένιωθα αρκετά καταπονημένος αλλα όχι πιασμένος. Σήμερα νιώθω καλά και ίσως κάνω λίγο ποδήλατο πολύ χαλαρά... δεν κοιτάω τόσο πολύ τα χιλιόμετρα που κάνω εβδομαδιαίως αλλα πιο πολύ πως είναι τα πόδια μου, μετά από τους καμένους τετρακέφαλους που είχα μετά την Ροδόπη, όπου έκανα ένα μηνα να συνέλθω.

Πολλοί γνωστοί μου προετοιμάζονται για τα 100 χιλιόμτερα (flat) στα Μέγαρα, έναν αγώνα ουσιαστικό για μένα λόγο προκρίσεως του Σπάρταθλον που προσφέρει αλλά δεν έχω προλάβει να κάνω ειδική προετοιμασία για αυτόν τον αγώνα και έτσι θα τον αφήσω να πάω φρέσκος στη Καρδαμύλη, ίσως ο αγώνας τον Μεγάρων να αντικατασταθεί από των Ευχίδιο άθλο (100χιλ.) τον Μάιο. Αλλα έχει αρκετή ανηφόρα ο αγώνας, όπου η πρόκριση για το Σπάρταθλον είναι πολύ δύσκολη.

* http://connect.garmin.com/activity/68289364

 Το video της διαδρομής του προηγουμενου post. Το gps track της διαδρομής μπορείτε να το  βρείτε εδώ:
 http://connect.garmin.com/activity/66703575

Trail run around Mystra(snow)

 Μόλις γύρισα από άλλο ένα (μικρό) longrun στα βουνά του Ταϋγέτου... η αφορμή είναι ότι: για πρώτη φορά μετά από τον ROUT στη Ροδόπη αρχίζω και νιώθω καλά με τα αργά τρεξίματα μου. Φερ ειπείν μέσα σε μια εβδομάδα έχω κάνει 3 trail runs με συνολική υψομετρική ~3000m. Για χρόνους και ρυθμό δεν το συζητάμε, εξάλλου αρχίζουμε με βασική αντοχή... Το σημερινό Long run παρά ήταν αργό και τεμπέλικο... διότι είχα κάμερα μαζί μου επόμενος να περιμένετε μεγάλες υπερπαραγωγές στο youtube... ο βασικότερος λόγος ήταν, ότι έκανε καλή μέρα, μετά τις πρόσφατες χιονοπτώσεις και έτσι ήθελα να τραβήξω με την κάμερα μου το χιονισμένο τμήμα της διαδρομής. Το περίμενα πως και πως, αλλάζει εντελώς το τοπίο με το χιόνι γύρω σου... Αυτά προς το παρόν....